Rond de leeftijd van vijf begint het kind zich zorgen te maken over denkbeeldige angsten. Deze omvatten duisternis, honden, dood, brandweerwagens. Het kind heeft al zo'n ontwikkelde verbeeldingskracht dat hij zelf angst kan verzinnen.
De nieuwsgierigheid van een kind op de leeftijd van vijf is uit de hitlijsten. Het kind hoort de gesprekken van de ouders en neemt ze zeer serieus. Angsten treffen meestal die kinderen die te veel worden uitgescholden of overbeschermd. Deze kinderen ontwikkelen gevoelens van nervositeit en twijfel aan zichzelf. Maar bij kinderen zonder de bovengenoemde componenten kunnen allerlei fobieën voorkomen, als deze kinderen vanaf de geboorte te beïnvloedbaar zijn.
Met andere woorden, alle kinderen ervaren periodiek een soort angst. Wanneer een kind meldt dat hij ergens bang voor is, moet er naar hem worden geluisterd en verteld dat hij niet in gevaar is. Je kunt kinderen niet opzettelijk bang maken met boze heksen, de politie of de ooms van andere mensen. Ook kun je ze geen horrorfilms en droevige verhalen laten zien. Het is erg pijnlijk voor de baby om het idee waar te nemen dat vader en moeder niet meer van hem houden als hij niet aan hun eisen kan voldoen.
Het leven van een kind moet gevarieerd zijn, hij moet veel met zijn leeftijdsgenoten spelen. Hoe helderder en leuker het leven van een baby is, hoe minder tijd hij heeft voor onredelijke angsten. Een nachtlampje in de kamer verlost je van de angst voor het donker. Licht is niet in staat om te voorkomen dat een kind zo veel slaapt als angst. Geleidelijk zal de angst voor het donker volledig verdwijnen en is het licht niet meer nodig.
Op de leeftijd van vijf worden kinderen meestal geïntimideerd door de gedachte aan een mogelijke dood. De uitleg van de ouders mag het kind niet meer bang maken. Mensen sterven meestal op hoge leeftijd door ziekte. Het is noodzakelijk om het kind het idee van de natuurlijkheid van de dood over te brengen en hem tegelijkertijd te verzekeren dat het niet snel zal volgen. Zelfs op vijfjarige leeftijd kunnen sommige kinderen bang zijn voor dieren. Je moet er niet naar streven om het kind te dwingen de hond te benaderen als hij er bang voor is. Doorzettingsvermogen van de ouders zal de koppigheid van de baby voortbrengen. Deze angst gaat vanzelf over.
Hetzelfde geldt voor de angst voor water. Leren zwemmen door de baby onverwacht in de steek te laten is alleen bij uitzondering mogelijk. Bij de meeste werkt het niet. Het kind wil zelf het water in, ook al is hij er bang voor. Om van de meeste angsten van je baby af te komen, moet je meer met hem spelen. Het is noodzakelijk om naar een psychiater te gaan als de angsten van het kind hem ervan weerhouden een volledig leven te leiden.
Op vijfjarige leeftijd beginnen kinderen lichamelijke handicaps te zien en merken ze ook dat er verschillen zijn tussen jongens en meisjes. Het kind begint de ouders te vragen die hem interesseren, en als er geen antwoorden zijn, begint hij met zijn eigen versies te komen en als gevolg daarvan wordt hij gekweld door het onvermogen om sommige van de vragen te begrijpen. Je moet dit niet zien als een ongezonde seksuele interesse. Als je zwijgt over fysiologische problemen, kun je je kind een visie geven op seks als iets gevaarlijks. Het is ook niet nodig om een serieuze lezing te regelen. Het is noodzakelijk om alles gemakkelijker te behandelen en het kind de meest begrijpelijke uitleg te geven. Het is beter om dit met voorbeelden te doen.
