Hoe vreemd het ook klinkt, de manifestatie van vrijheid beperkt de verlangens grotendeels, terwijl de onderdrukking ervan deze verlangens aanwakkert. En dit postulaat betreft vele levenssferen: relaties, consumptie, politiek.
Vanaf de eerste levensjaren van een kind leren ouders een simpele waarheid: als iets verboden is, zal het kind dat ook willen, en vele malen sterker dan voor het verbod. Dit is de aard van de mens, en hij verandert helemaal niet met de leeftijd. Zodra iemand zijn vrijheid inperkt, wordt dit direct negatief ervaren, tot onenigheid en zelfs rebellie aan toe. Bovendien neemt de wens om het verbodene te bezitten aanzienlijk toe. Maar je hoeft alleen iets verbodens toe te staan, om volledige vrijheid te geven om het te gebruiken, omdat dit verlangen vaak ergens verdwijnt - om onverschilligheid te voltooien.
de verboden vrucht is zoet is
Dit fenomeen kan in verschillende levenssferen worden waargenomen. Politici kunnen de vrijheden van burgers inperken, hen strenge wetten opleggen, wat leidt tot massaal toezicht, veroordelingen en straffen. In deze acties geeft het leiderschap van het land blijk van de wens om zijn eigen regels te ontwikkelen, het vrijdenken van burgers te verbieden en hen ondergeschikt te maken aan hun wil. Maar hoe meer de lus van de wet van de macht wordt aangescherpt, hoe minder vrijheid mensen hebben, hoe groter hun verlangen om deze vrijheid te bezitten. Als gevolg hiervan kan het conflict de omvang van een revolutie bereiken. Andere voorbeelden zijn te zien in de relatie van mensen in het huwelijk: hoe een jaloerse partner ook probeert de vrijheid van zijn levenspartner te beperken, haar niet het huis uit te laten en schandalen uit te lokken, dit alles zal alleen maar leiden tot weerstand en afscheid.
verlangen beperken
Aan de andere kant ontstaat de wens om redelijke grenzen te overschrijden niet wanneer iemand zich vrij voelt. Zodra het individu vrijheid krijgt, beperkt het zijn verlangens. Hij stopt met nadenken over het onderwerp verlangen, omdat hij het op elk moment kan krijgen zonder strijd en remmingen. In de overgrote meerderheid van de gevallen reduceert de resulterende vrijheid het verlangen naar enige actie tot een minimum. Alsof het tekort aan voedsel in de winkels van het Sovjettijdperk wordt vervangen door een overvloed aan supermarkten van nu. Eerst schieten de ogen nog omhoog en de drang om van alles een beetje te proeven is sterk, maar dan slaat de verslaving en afstandelijke rust toe: keuzevrijheid leidt tot onwil om deze keuze te maken.
In dergelijke omstandigheden begint een persoon zelf het raamwerk van vrijheid te beseffen en te waarderen, om niet de mogelijkheid om te kiezen te worden beroofd. Zelfbeheersing is de meest loyale manier om het verlangen te beperken, wat alleen vrijheid biedt, maar geen externe wetten of regels. Het is niet voor niets dat het democratische systeem van sommige landen zijn burgers "buitensporige vrijheid" toestaat - dat wil zeggen, acties zijn iets vrijer dan gebruikelijk, zodat burgers niet eens nadenken over schendingen op dit gebied.
