Een crisis in elk gezin begint wanneer kinderen opgroeien en uiteindelijk het 'ouderlijke nest' verlaten.
Een getrouwd stel maakt een moeilijke tijd door, maar raakt geleidelijk aan gewend aan dit levensritme en komt in een nieuwe relatiefase. Ze lossen met succes conflicten op, geven kinderen vrijheid bij het kiezen van partners en hun loopbaan, terwijl ze zelf de rol van grootouders op zich nemen.
Als de ouder alleen het kind heeft opgevoed, wordt het vertrek van het kind uit het gezin geaccepteerd als het begin van de ouderdom, om dit verlies te overleven, moet je nieuwe zorgen, interesses vinden om de angst voor eenzaamheid te overwinnen, afgeleid worden.
Het hangt af van de ernst van het verlies, en soms ook van de hulp van een therapeut of psycholoog op het juiste moment, of de ouders het zullen doorstaan als een normaal onderdeel van de levensreis of als een zware beproeving. Op dit moment kan de grootste moeilijkheid zijn dat ouders geen gemeenschappelijke thema's hebben, geen woorden voor elkaar vinden. Er ontstaan ruzies over zaken die bij de geboorte van de baby naar de achtergrond verdwenen. Het belangrijkste is om op tijd tot een compromis te komen, zodat de relatie na een relatief lang huwelijk niet eindigt in een scheiding.
Een ander probleem waarmee ouders worden geconfronteerd, is het moment waarop hun kind zijn eigen gezin begint en zijn zorg, aandacht alleen daarbinnen, richt. Op dit moment is het de moeite waard om de jonge echtgenoten niet te overladen met advies en hen de mogelijkheid te geven om zelfstandig hun persoonlijke leven te regelen.
Als adolescenten de banden met familieleden verbreken, creëren ze moeilijkheden voor ouders om de gepasseerde levensfase te verlaten en wordt hun kinderen de kans ontnomen om grootouders te hebben. Vergeet niet dat alle generaties met elkaar verbonden zijn, en we beginnen dit pas te beseffen wanneer we het uiteenvallen van gezinnen in de vluchtige moderne wereld zien.
