Echtscheiding in een gezin met kinderen doet niet alleen de voormalige echtgenoten pijn. Iedereen is betrokken bij dit onaangename proces: zowel grootmoeders als grootvaders, en vooral kinderen. Alleen vanwege hun leeftijd is het moeilijk voor hen om met de situatie om te gaan en bij volwassenen heeft het geen zin om in deze periode hulp te zoeken.
Het ergste wanneer een ooit welvarend gezin uiteenvalt, is het onbekende. Het is de angst voor het onbekende die kinderen van elke leeftijd bang maakt. In zeldzame gezinnen hebben ouders tijdens een scheiding de moed om openhartig met hun kinderen te praten en de situatie uit te leggen. Meestal worden kinderen voor een voldongen feit gesteld. En erger nog, wanneer de vader stilletjes en zonder afscheid te nemen het "slagveld" verlaat. Het gezin, nu zo klein, begint een nieuw leven. En het kind begrijpt niet altijd zijn plaats in haar. Hadden ze vroeger een familieweekend, nu is de moeder in zichzelf opgesloten en besteedt ze weinig tijd aan kinderen. Of, integendeel, hij begint enthousiast voor kinderen te zorgen, zoekt troost bij hen of verzacht het schuldgevoel in het bijzijn van hen. Een kind daarentegen kan alleen maar bang worden van dergelijk hard gedrag. Hoe voelt hij zich? Angst, onzekerheid, wanhoop, woede en vooral schuld.
Kun je dit aan en je ouders vergeven? Kan. Noodzakelijk? Het is noodzakelijk voor het kind zelf. Het kind in een dergelijke situatie moet begrijpen dat hij het recht heeft om zijn eigen gevoelens te uiten. Hij heeft het recht om zijn ouders te vertellen wat hem zorgen baart, zelfs om hem ergens van te beschuldigen. Maar ouders moeten ook eerlijk tegen hem zijn. Natuurlijk mag deze openhartigheid niet traumatisch zijn. Het is niet nodig om de kinderen te vertellen dat de reden voor de scheiding is dat vader wreed is tegen moeder of dat hij al heel lang een ander gezin heeft. En nog meer om elkaar niet de schuld te geven van alle zonden in het bijzijn van kinderen. Zoek een neutrale reden voor je breuk.
Een kind heeft het recht om boos te zijn op zijn ouders. Ja, hij beschouwt ze als zijn eigendom, maar ze namen plotseling zo'n serieus besluit zonder het hem te vragen. Hij heeft een vertrouwde, comfortabele wereld nodig, veiligheidsgaranties. En dit is geen egoïsme, maar een volkomen begrijpelijke reactie op het verlaten van de comfortzone. En als er nog meer veranderingen in het gezin optreden (verhuizen, lagere levensstandaard, nieuwe school), kan de reactie het meest onvoorspelbaar zijn. Maar het is absoluut gerechtvaardigd. Waarom geloven volwassenen dat een kind niet het recht heeft om gevoelens te uiten, niet het recht heeft om iets te eisen. Zelfisolatie, vooral bij adolescenten, kan leiden tot een volledige ineenstorting van relaties binnen het gezin. Het kind wil schreeuwen, de ouders de schuld geven van al hun mislukkingen, heeft het recht. Maar zowel mama als papa moeten adequaat reageren op zo'n uiting van emoties. Niet om bang te maken, niet om te dreigen, maar om te begrijpen. Het is heel moeilijk, maar je moet jezelf in de schoenen van het kind verplaatsen. Je hebt nu pijn, maar hoe voelt hij zich? Hij weet nog steeds niet hoe hij met emoties moet omgaan, begrijpt de hele situatie niet.
Het is erger wanneer het kind in plaats van openlijke uitingen van gevoelens in zichzelf opgaat. Schuldgevoel is vaak de oorzaak van deze aandoening. Ja, het kind vindt zichzelf schuldig dat mama en papa niet meer samenwonen. Meestal zijn jonge kinderen van 5 tot 10 jaar onderhevig aan dergelijke ervaringen. Tijdens deze periode kunnen neurosen, psychosomatische ziekten en nachtmerries optreden. Zolang zulke kinderen geen manieren kunnen vinden om emotionele verlichting te vinden, vertrouwen ze hun ouders en zoeken ze bescherming en hulp. En als reactie krijgen ze: "Je bent nog klein!". Maar juist omdat hij klein is, moet je hem helpen zich aan te passen aan een nieuwe situatie. Volwassenen moeten leren zich als volwassenen te gedragen, en soms gedragen ze zich vanuit het perspectief van een kind. In een kritieke, stressvolle situatie wil je een ander emotioneel niveau, je wilt weg van het probleem. En ouders, die zich er niet van bewust zijn, schuiven een deel van hun zorgen op de schouders van het kind. Maar zo'n last gaat zijn kracht te boven. Hij wil deze negativiteit van zich afwerpen en kiest daarvoor verschillende methodes. En de emotionele "ping-pong" van een kind met een volwassene begint. Alleen de ouders zelf kunnen dit spel stoppen, de situatie accepteren, hun eigen kind begrijpen en ophouden onvoorwaardelijke liefde van hem te verwachten.
