Als volwassenen uit elkaar gaan, zijn de kinderen niet de schuldige. Maar hoe het ook zij, ze zullen zich teleurgesteld en boos voelen. Kinderen na de scheiding van hun ouders vinden zichzelf er vaak schuldig aan. Het is noodzakelijk om met hen te praten om het kind minder te traumatiseren.
instructies:
Stap 1
Als er meer dan één kind in het gezin is, breng ze dan samen. Kinderen zouden van beide ouders dezelfde beslissing moeten horen dat ze samen zijn gekomen en hebben ingestemd met dit antwoord over scheiding. U kunt het kind het beste in een eenvoudige verbale vorm op de hoogte stellen, bijvoorbeeld: "We hebben besloten om voorlopig apart te gaan wonen. We zijn ongelukkig met het samenwonen."
Stap 2
Ondanks de breuk, laat je kind weten dat je nog steeds van elkaar houdt. Kinderen zouden deze informatie zeker moeten horen. Heel vaak beschouwt het kind zichzelf verantwoordelijk voor het feit dat de echtscheiding van zijn ouders volledig zijn schuld is. U moet bewijzen en het kind laten zien dat dit fundamenteel verkeerd is.
Stap 3
U krijgt de vraag "Waarom?" Leg uit dat de gevoelens die ze ooit voelden, zijn veranderd, verdwenen. Als er geen gevoelens zijn, is het het beste om te scheiden, om elkaars leven niet te bederven. U hoeft niet te schreeuwen, uw stem te verheffen of agressief tegen ouders te praten wanneer ze met uw kind omgaan. Dus hij kan denken dat dit de beslissing is van één vader of moeder, en niet van het hele gezin.
Stap 4
Kinderen zullen u vragen stellen over dit scheidingsvraagstuk. Als het kind niet met je wil praten, zet hem dan in geen geval onder druk. Geef hem de tijd om over dingen na te denken en te wegen. Laat ze hun gevoelens uiten, zich hierover uitspreken, hen hiervoor aanmoedigen. Beantwoord de vragen duidelijk, vastberaden en lieg niet.
