Vaak hoor je van ouders dat hun kind nergens bang voor is en niet eens begrijpt dat het onmogelijk is om het ingeschakelde strijkijzer of hete pan aan te raken, een onbekende hond te benaderen of de weg op te rennen. Het lijkt volwassenen dat het kind het instinct voor zelfbehoud mist. Maar dit is niet zo, het is gewoon dat het kind een te sterke interesse heeft om alles nieuw te leren en weinig ervaring heeft om het gevaar te begrijpen.
Bij een kind verschijnt het instinct van zelfbehoud niet op een bepaalde leeftijd, het is vanaf de geboorte. In de eerste maanden van zijn leven is hij gericht op overleven, dat wil zeggen, de baby zal je zeker met een kreet laten weten dat hij wil eten, drinken, hij zich ongemakkelijk voelt, enz. Maar zodra kinderen beginnen te kruipen en lopen, zijn ze meteen geïnteresseerd in stopcontacten, draden, vensterbanken. En hier is niets vreemds aan - de baby begrijpt nog niet dat het gevaarlijk is, en alleen ouders kunnen hem beschermen tegen vreselijke voorwerpen.
Kinderen van het eerste levensjaar hebben een slecht gevoel voor hun lichaam, op basis van tactiele sensaties en oriëntatie in de ruimte leren ze de wereld. Alleen zo kunnen ze ervaring opdoen. Na verloop van tijd, als de ouders de baby niet in alles beperken, maar correct controleren, zal hij zelf de grenzen gaan voelen en begrijpen wat veilig is en wat schadelijk kan zijn voor de gezondheid.
Volwassenen mogen in de eerste plaats de bewegingsbehoefte van de baby niet beperken. Hem beschermen tegen de wereld met een box, een kinderwagen (als het kind al alleen loopt) of een rollator kan de situatie alleen maar verergeren. In de toekomst proberen kinderen nog sneller te rennen en gevaarlijke voorwerpen aan te raken, in hun mond te nemen, enz. Hun belangrijkste taak is om zo snel mogelijk iets te doen wat verboden is, voordat hun ouders tijd hebben om het te zien.
Om een kind het instinct van zelfbehoud op de juiste manier te laten ontwikkelen, moeten ouders in hem geloven. Er zal veel geduld voor nodig zijn om correct na te denken, vol te houden en niet meteen proberen weg te nemen, maar de situatie onder controle te houden. Het is belangrijk om het moment waarop het kind zichzelf iets aandoet niet toe te staan, maar ook om niet alles blindelings te verbieden.
Het kind heeft in verschillende gevallen zijn eigen ervaring nodig, maar er zijn gevaarlijke situaties waarmee je beter niet kunt experimenteren. De taak van de ouders is om het kind uit te leggen hoe het zich moet gedragen als een onbekende volwassene nadert, een vreemde hond van dichtbij komt rennen (en hoe zich in het algemeen te gedragen met onbekende dieren). Vertel ook waarom je niet bij het fornuis kunt spelen, hoe je met elektrische apparaten omgaat. Natuurlijk zul je hier nog vaak over moeten praten, maar het belangrijkste is het resultaat en de veiligheid van de kinderen. Situaties kunnen niet alleen worden verteld, maar ook worden gespeeld, de baby zal zich snel herinneren en zich correct gedragen in een gevaarlijke situatie.
