Moderne gezinnen zijn niet altijd compleet. Het komt ook voor dat een gezin bestaat uit een moeder en een kind. Waarom gebeurt dit en hoe het kind over de vader te vertellen als hij het gezin heeft verlaten?
Om verschillende redenen zijn er meer alleenstaande moeders. Vrouwen besluiten bijvoorbeeld om een kind te krijgen, en het kan ze niet schelen dat er geen man in hun leven is. Uiteindelijk is het veel gemakkelijker om een fabrikant te vinden dan een man voor jezelf en een vader voor een kind. Vergeet bovendien de spermabanken niet, en een vrouw kan alleen een kind voeden, aankleden, opvoeden en opvoeden, vooral als er altijd grootouders zijn die dromen van kleinkinderen.
Hoe zit het met moeders van wie de kinderen "geen vader hadden"? Wat kinderen te vertellen, hoe zich te gedragen? De situaties zijn heel anders: een vrouw wordt voor zichzelf zwanger; de man vertrok nadat hij over de zwangerschap had gehoord; man vond een andere…
Als alles op een beschaafde manier is gebeurd, is alles vrij eenvoudig. De ouders zijn gescheiden, het kind blijft hoogstwaarschijnlijk bij zijn moeder en de vader bezoekt zijn nu voormalige familie, feliciteert het kind met zijn verjaardag of nieuwjaar en neemt deel aan zijn leven. In dit geval groeit het kind op met het besef dat hij echt een vader heeft die apart woont.
Maar wat moet je tegen een kind zeggen als vader het kind nooit ontmoet, of als het kind helemaal niets weet van het bestaan van vader?
held vader
Deze methode was populair tijdens het Sovjettijdperk. Een vrouw zal een mythe verzinnen over een geweldige en geweldige man (vader van een kind), die waanzinnig blij was met de geboorte van een zoon/dochter, maar die tragisch stierf. Hoogstwaarschijnlijk stierf hij als een held. Om zo'n legende te bevestigen, kunt u uw kind foto's en brieven laten zien, verhalen schrijven over hoe u elkaar ontmoette, verliefd werd, enz. Het is zelfs mogelijk om een kind te vertellen op basis van echte gebeurtenissen, maar lichtjes opgesmukte verhalen. Psychologen adviseren trouwens alleenstaande moeders om precies te doen zodat er een "helder beeld van de vader" in het hoofd van het kind wordt gevormd. In dit geval zal het kind begrijpen dat hij door beide ouders gewenst was en zal het zich niet onnodig voelen.
Maar deze methode heeft ook een negatief punt, dat leert dat zelfs een leugen voor redding een leugen blijft. Kun je je goed voelen over je kind door een relatie met hem aan te gaan met leugens? Bovendien geeft niemand de garantie dat er nooit een weldoener zal verschijnen die het kind de waarheid wil vertellen. Of, nog interessanter, de vader zelf kan verschijnen, wat zal leiden tot gewoon ongelooflijke gevolgen van kinderlijke vreugde tot wantrouwen jegens jou.
Ga weg van het antwoord
'Mam, waarom hebben Petya en Vasya wel een vader, maar ik niet? Waar is mijn vader?" - "Welke vader? Je hebt een moeder, is dat niet genoeg voor je? Nee? Nou, dat is alles, er is geen vader en we hebben hem niet nodig." Sommige moeders bewaken angstvallig hun recht om de enige ouder te zijn. Het is heel goed mogelijk dat ze voltooien omdat ze het kind niet alles kunnen geven wat een volwaardig gezin zou kunnen geven en zichzelf verdedigen door in de aanval te gaan.
Gedeeltelijk geloven ze echt dat de moeder het enige wezen is dat nodig is voor het kind en zijn ze altijd beledigd als het gaat om een "onnodig" element in de vorm van een vader. Vaak worden meisjes die in zo'n gezin zijn opgegroeid met zo'n moeder zelf alleenstaande moeder. Het is natuurlijk gewoon geweldig als een kind een liefhebbende, mooie en sterke moeder heeft die beide ouders kan vervangen, maar na verloop van tijd realiseert het kind zich dat er nog een persoon moet zijn die aan zijn geboorte heeft deelgenomen, en die dat nu niet is.
Papa schurk
'Je vader is een dwaas en een schurk, hij heeft je helemaal niet nodig, want hij heeft je verlaten. Je hoeft niet eens een psycholoog te zijn om te begrijpen dat deze optie verre van de meest juiste is. Het maakt niet uit hoe wild een vrouw kwelde, het is onaanvaardbaar om haar op de schouders van het fragiele kind te laden, zelfs als de vader in feite een echt beest is. Het is noodzakelijk om te begrijpen dat een kind al op zeer jonge leeftijd begrijpt dat er iets in hem is van zowel mama als papa, vooral als hem wordt verteld dat hij op papa lijkt.
Het is heel moeilijk om in eenvoudige bewoordingen de pijn uit zijn jeugd te beschrijven van het feit dat een deel van hem afkomstig is van een lelijk en walgelijk wezen, zoals zijn moeder hem in dit geval beschrijft. Als gevolg hiervan wordt het eng om je eigen gezicht te haten en zelfs de manier waarop je loopt, alleen maar omdat het je geliefde moeder eraan herinnert een man te haten. Het maakt niet uit hoeveel je je man haat, laat dit niet aan het kind zien - red hem ervan.
Vertel de waarheid
Misschien is dit de meest correcte en acceptabele optie - het kind de waarheid vertellen. Natuurlijk, op het niveau waarop hij het zal begrijpen en in woorden die hem niet zullen schokken. Maar het is beter om niet te haasten. Als het kind er niet om vraagt, kun je het gesprek het beste niet zelf beginnen. Als hij ernaar vraagt, kun je zeggen dat je het niet weet of je het echt niet weet, of je kunt zeggen dat hij heel ver weg woont. Een tijdje zal het kind tevreden zijn met zo'n eenvoudig antwoord.
Vertel dat er gezinnen zijn met een vader, moeder en een kind. Er zijn gezinnen die ook grootouders en andere kinderen hebben. En daar ben jij - een moeder en een kind. Probeer het beeld van je vader te idealiseren en vermeng het niet met vuil.
