In veel opzichten wordt het leven van ouders en kinderen in de periode dat schoolkinderen een overgangsperiode ingaan, niet zozeer bemoeilijkt door de opkomende veranderingen als wel door de angst voor de eerste. Angsten in verband met de naderende puberteit zetten de ouders ertoe aan dat hen een reeks ruzies, grofheid en onbeschoftheid te wachten staat. Maar in feite is dit lang niet altijd het geval, en het is voldoende om van tevoren niet meer bang te zijn, maar gewoon elke dag van je huidige leven met je kind te leven.
instructies:
Stap 1
Onthoud de basisregel van het opvoeden van een tiener: hij is ook een mens. Hij is hier al naar deze wereld gekomen als een persoon met een bepaald karakter en neigingen, en je moet niet proberen iemand uit hem te beeldhouwen. Hij bestaat al en je kunt hem alleen de verschillende mogelijkheden van deze wereld laten zien. Beïnvloed hem in de eerste plaats niet met woorden, maar met je voorbeeld: laat hem door je heen zien wat het betekent om aardig en genereus te zijn, waarom goed gelezen wordt in de samenleving, etc. Besteed eerst aandacht aan jezelf.
Stap 2
Dwing jezelf om de onvermijdelijkheid van opgroeien te accepteren. Een tiener heeft een zekere mate van onafhankelijkheid nodig, die niet langer kan worden vervangen door de toewijzing van verantwoordelijkheid voor het regelen van sommige zaken in huis. Hij heeft meer nodig: toegang tot sociale ruimte. Bereid u voor op het feit dat hij in deze periode op andere plaatsen naar autoriteit kan zoeken. Je hebt maar één manier om een persoon te blijven die je kind respecteert en waar hij gelijk aan wil zijn, en deze manier is hierboven al beschreven: een voorbeeld stellen door je eigen acties.
Stap 3
Vertrouw je kind. Je weet hoe en wanneer hij een leugen vertelt, en laat je alleen leiden door deze kennis. Probeer geen nieuwe vermoedens te verzinnen. Vertraagd? Ja, je was bezorgd, maar gebeurde dit niet toen je jong was? Laat niet zien hoe gekwetst en slecht je bent, val hem niet uit met mishandeling. Alle gewelddadige emoties zullen er alleen maar toe leiden dat een tiener, wiens zenuwstelsel op deze leeftijd bijzonder gevoelig is, zichzelf gaat verdedigen en zich in zichzelf terugtrekt. Zoek naar manieren om het conflict rustig op te lossen: deel je zorgen met hem, maar dump hem niet, praat over je ervaringen, maar druk er niet op.
Stap 4
Geloof dat hij echt een volwassene is en geef hem de kans om het te laten zien. Dan hoeft hij niet zijn toevlucht te nemen tot methoden die feitelijk de onvolwassenheid van het kind aantonen in plaats van volwassenheid. Hij voelt zich onafhankelijk en volwassen en zal niet gaan roken om iets te bewijzen.
Stap 5
Leer een tiener niet op, dit is de grootste fout die je kunt maken. Help hem deze wereld te leren kennen, maar probeer hem niet te trainen, leg hem gedragspatronen op. En verdeel zijn leven niet in strakke kaders: concentreer je, zonder je vast te houden aan algemene uitspraken, op het individuele proces om een persoonlijkheid in je gezin te worden.
