Tevredenheid komt van een combinatie van de Latijnse woorden satis, wat genoeg betekent, en facere, wat doen betekent. Het woord satisfactionem betekende schuldaflossing. In de loop van de tijd kreeg het andere betekenisnuances.
Betekenis
In de context van religie duidde dit woord op een reeks handelingen die voorgeschreven werden door een priester om te boeten voor zonden en absolutie te ontvangen. Iets later kreeg het woord "tevredenheid" een extra betekenis. Ze begonnen vergoedingen toe te kennen voor morele schade die werd veroorzaakt door persoonlijke belediging. Deze compensatie kon alleen tijdens een duel worden verkregen.
Dit woord kwam in het Russisch tijdens het bewind van Peter de Grote. Dahl gelooft dat het uit de Franse taal kwam en Vasmer is ervan overtuigd dat het van het Pools is geleend. In de Russische taal werd het juist in de enge "duel"-zin gebruikt. Toen duelleren werd verboden, kreeg de term een ironische connotatie en raakte geleidelijk achterhaald. In de moderne wereld duidt de uitdrukking "Ik eis tevredenheid" meestal op de wens van de spreker om een verontschuldiging te ontvangen, maar niet om uitgedaagd te worden tot een duel.
Over het algemeen verscheen het duel in onze gebruikelijke zin in Rusland ongeveer tegelijkertijd met het woord 'tevredenheid', dat wil zeggen tijdens het bewind van Peter de Grote, die actief betrokken was bij de vorming van zijn hedendaagse adellijke klasse. Duels zijn een uitputtende manier geworden om de meeste conflicten op te lossen. Ze waren zo wijdverbreid dat Peter zelf de executie van alle deelnemers (seconden, getuigen en duellisten) beval, ongeacht de uitkomst van het duel. Catherine II beschouwde duels als onkarakteristiek, oppervlakkig voor Rusland en vocht ze op alle mogelijke manieren.
In de moderne wereld heeft het woord "tevredenheid" een meer globale betekenis. Politieke tevredenheid houdt in dat een land aan bepaalde eisen voldoet als compensatie voor onrechtmatige daden.
Tevredenheid in Russisch
De binnenlandse adel accepteerde ondanks alles het idee van een duel nauw, het recht op een duel maakte het mogelijk om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen lot (zelfs als dit soms tot de dood leidde). Het duel werd vaak gebruikt als een soort hooggerechtshof; volgens de erewetten was het al onmogelijk om een eenmaal gegooide uitdaging af te wijzen.
De omstandigheden van Russische duels werden als de meest wrede in heel Europa beschouwd. Dit maakte ze erg geschikt voor politieke moorden.
Aan het begin van de negentiende eeuw hadden duels de feitelijke voldoening voor belediging een ondergeschikte rol gegeven. Het belangrijkste was de overtuiging of het geloof in hun recht om iemand te straffen. Zo ontstond er een soort vergeldingsduel op romantische gronden, in dergelijke gevechten kwam de kwestie van eer helemaal niet aan de orde. Duels werden vaak gebruikt als een methode voor politieke of contractmoord. Onnodig te zeggen dat dergelijke gevechten niets te maken hadden met het voldoen van morele schade?
