Als kinderen opgroeien, willen ze onafhankelijk worden, scheiden van hun ouders, en dat is normaal. Volwassen kinderen hebben hun eigen leven, hun eigen problemen en verlangens, ervaringen en oordelen. Maar dit proces is niet altijd gemakkelijk. Enerzijds zien ouders kinderen vaak als kleintjes die altijd verzorgd moeten worden, of juist als hun voortzetting die hun leven aan hen te danken heeft. Aan de andere kant zijn kinderen die gewend zijn aan de broeikasomstandigheden in het huis van hun ouders, nog niet helemaal klaar om er afstand van te doen.
instructies:
Stap 1
Psychologen geloven dat elke persoon op weg naar zijn onafhankelijkheid vier stadia van scheiding doorloopt (scheiding van ouders). Ten eerste is dit emotionele scheiding, wanneer de afhankelijkheid van een jonge man of meisje van de mening, goedkeuring of afkeuring van de ouders geleidelijk afneemt. Ten tweede wordt de beoordeling van de buitenwereld door ouderlijke ogen overwonnen, een persoon ontwikkelt zijn eigen kijk op de wereld, gebaseerd op persoonlijke ervaring en fouten. Bovendien is scheiding van ouders onmogelijk als er geen zogenaamde is. functionele scheiding, d.w.z. het vermogen om zelfstandig in zichzelf en in hun behoeften te voorzien. En ten slotte mogen kinderen die hun ouders verlaten zich hier in hun bijzijn niet schuldig over voelen.
Stap 2
De eerste stap naar onafhankelijkheid van je ouders is het besef van je psychische problemen. Als niets je belet om je ouderlijk huis te verlaten en een zelfstandig leven te beginnen, maar je doet dit niet, of je zoekt redenen om je besluiteloosheid aan jezelf en aan anderen uit te leggen, dan ligt de reden bij jou. Probeer erachter te komen wat het is. Ben je bang dat je ouders je als een verrader en een ondankbaar persoon zullen beschouwen? Ben je bang dat je je zelfstandigheid niet aankan en met een gebogen hoofd en een minderwaardigheidscomplex terug moet komen? Of misschien is het gewoon handig voor u om geen beslissingen te nemen, niet verantwoordelijk te zijn voor uw acties, niet aan uw dagelijks brood te denken? Begrijp jezelf en bepaal of je onafhankelijkheid wilt of dat je comfortabel bent met verslaving. Als je je gedachten niet op orde kunt krijgen, ga dan naar een professionele psycholoog.
Stap 3
Je moet de kwestie van je onafhankelijkheid niet ter sprake brengen door te schreeuwen en ruzie te maken met je ouders. Denk er eerst eens over na hoe je zonder je ouders zult leven, want de jouwe zal een reeks problemen voortslepen die je alleen zult moeten oplossen. Allereerst is het het dagelijks leven en de financiën.
Stap 4
Begin nu met jezelf te dienen. Doe je was, kook je eigen diners, maak je appartement schoon, enz. Om in de praktijk te begrijpen waartoe je in staat bent, kun je enige tijd op het land wonen zonder ouders, met een vriend of een ver familielid.
Stap 5
Stop met het aannemen van geld van je ouders. Zoek een goede baan of, als je nog studeert, een bijbaan. Leer uw uitgaven te plannen en de inkomsten te meten volgens uw wensen. Hiervoor is het niet overbodig om uw eigen "boekhouding" te starten en alles uit te rekenen.
Stap 6
Als je door tegenslag wordt gekweld, probeer er dan zo min mogelijk met je ouders over te praten. Zwijg over een aantal gevoelige onderwerpen. Immers, hoe minder ouders ervan weten, hoe minder reden ze zullen discussiëren, ruzie maken, aandringen of dingen regelen. Het is beter om mensen te leren kennen die soortgelijke problemen hebben in relaties met ouders, om wederzijdse ondersteuning te bieden en om advies te vragen.
Stap 7
Probeer voor jezelf een apart huis te vinden. Je kunt een appartement huren of een kamer in een hostel krijgen - bijna alle studenten hebben deze mogelijkheid. En als je de kans hebt om naar het buitenland te gaan voor een stage, mis het dan niet.
Stap 8
Onthoud dat je ouders over je scheiding heen zullen komen, zelfs als ze je anders vertellen. Door te voorkomen dat ze alleen wonen, handel je alleen in je nadeel en maak je niemand gelukkig - noch zij, noch jezelf. Begrijp dat als je uit elkaar leeft, je relatie niet zal eindigen, maar gewoon zal veranderen. Jij en je ouders zullen geen senioren en junioren, leiders en ondergeschikten zijn, maar partners, strijdmakkers, mensen die elkaar altijd kunnen helpen en steunen.
