Er zijn veel artikelen en literatuur over de relatie tussen kinderen en volwassenen in het gezin. De meeste bronnen benadrukken het woord 'kinderen', wat al het verschil tussen relaties laat zien. Ja, zo gebeurde het dat volwassenen volwassenen zijn en kinderen iets bijzonders. Wezens die een aparte benadering en selectieve houding vereisen. Is dit echt zo?
Inderdaad, een klein persoon is meer weerloos en heeft constante steun, liefde en training nodig. Maar is het de moeite waard om het te overdrijven, kinderen te behandelen als een kristallen vaas, of, integendeel, is het nodig om ze honderd procent als volwaardige leden van het gezin te behandelen? Is het de moeite waard om een kind buiten de problemen van de volwassen samenleving te houden of hem juist de schuld te geven van al zijn problemen en tegenslagen?
Het eerste dat een klein persoon echt nodig heeft, is grote liefde en constante aandacht. Zelfs als je hem aan jezelf overlaat, is het belangrijk om duidelijk te maken dat volwassenen er zijn, nergens heen gaan en altijd klaar staan om te helpen en te luisteren.
Voedsel en kleding zijn bijzaken, ze zijn grotendeels afhankelijk van het welzijn van het gezin waarin het kind opgroeit. Maar als je erover nadenkt, groeien veel gelukkige kinderen op in gezinnen met beperkte middelen.
Een klein persoon, zodat hij zelfvoorzienend kan opgroeien, moet vanaf jonge leeftijd worden geleerd om onafhankelijk te zijn. Dit betekent niet dat hij alles zelf doet, maar over wat binnen zijn mogelijkheden ligt. Zo heeft in de dorpen tot op de dag van vandaag de jongere generatie haar eigen verantwoordelijkheden, die zij, afhankelijk van hun leeftijd, kunnen en moeten uitvoeren. Misschien zijn dit kleinigheden en zelfs als de dingen onhandig worden gedaan, maar dit geeft de kinderen het gevoel dat ze gelijkwaardige deelnemers zijn. Op deze manier leren kinderen over hun betrokkenheid bij familiezaken.
Je kunt een kind op verschillende manieren besturen. Het kan onopvallende observatie en richting in de goede richting zijn, of het kan in de vorm van een autoritair rapport. Wat kiest een volwassene voor zichzelf? Liever het eerste natuurlijk.
De stijl van het opvoeden van een kind hangt grotendeels af van het gezin, zijn overtuigingen en geloof. Maar het belangrijkste is het voorbeeld van de ouders. Het maakt niet uit hoeveel ze herhalen over slechte gewoonten en hun ontoelaatbaarheid. Als ze het zelf doen, verwacht dan niet dat het kind zich anders gaat gedragen. Natuurlijk zijn er gevallen waarin een kind opgroeit in een drinkend gezin met een afkeer van alcohol, maar wie kan garanderen dat een bepaald geval opnieuw zal gebeuren.
En tot slot, velen, die proberen een onafhankelijk kind op te voeden, geven hem de schuld van al hun problemen. Zeg, ik verberg niets en deel met hem als een gelijke. Alleen de fragiele psyche van het kind heeft hier last van, hij is moreel niet klaar om deze problemen aan te pakken. Wie groeit er uit een meisje wiens moeder constant scheldt en haar vader uitscheldt? Hoogstwaarschijnlijk zal ze alle mannen in de wereld al haten als ze klein is.
