Thuis, comfort, kinderen, een zorgzame echtgenoot zijn traditionele waarden ingebed in het onderbewustzijn van vrouwen door de eeuwenoude manier van leven van de mensheid. Het verlangen naar een gezinsleven is sinds onheuglijke tijden een natuurlijke wens en behoefte van een vrouw geweest. Het was. Maar de wereld verandert en steeds vaker is er een categorie vrouwen voor wie het huwelijk een zware last is.
Wat aantrekkelijk is voor het huwelijk, zo lijkt het, weet iedereen. En waarom is het niet aantrekkelijk? Wat denken steeds vaker meisjes die geen verlovingsring en trouwjurk willen dragen? Hoe heeft het degenen teleurgesteld die er ooit zijn geweest en daarom niet opnieuw proberen de knoop door te hakken?
Optie één - carrière
Rationalisme is altijd een factor geweest die het gedrag van vrouwen in de samenleving heeft bepaald, en als het vroeger rationeel was voor vrouwen om zo vroeg mogelijk te trouwen om een positie in de samenleving en financiële stabiliteit te verwerven, is deze keuze nu niet altijd correct vanuit het oogpunt van rationalisme. De tijd is veranderd en ook de rantsoenfactor is veranderd. Nee, de consumentenhouding ten opzichte van mannen is niet verdwenen en zal ook niet verdwijnen, maar steeds meer vrouwen worden aangetrokken door iets anders - onafhankelijkheid en volledige vrijheid van handelen.
Nu is voor het verkrijgen van status en financiële onafhankelijkheid niet zozeer een brede rug van de echtgenoot nodig, maar een harde korst over hoger onderwijs en een snelle carrièreladder. Het combineren van opleiding en carrière met gezinsverantwoordelijkheden is buitengewoon vervelend. Daarom is het voor veel vrouwen psychologisch comfortabeler om het gezinsleven "voor later" te verlaten en zich te wijden aan loopbaangroei, wat zowel persoonlijke voldoening als financieel welzijn oplevert.
Optie twee - teleurstelling
"Het huwelijk valt niet aan, maar als getrouwd is, verdwijnt het niet" - dergelijke volkswijsheid wordt vaak gedeeld met ongehuwde vriendinnen door degenen die ten minste één ervaring met echtscheiding hebben. Een banale waarheid, maar daarom niet minder waar - alle sprookjes over mooie prinsen en prinsessen en hun onaardse liefde eindigen met een bruiloft omdat het onmogelijk is om verder een fantastisch leven te bedenken: het leven begint gewoon - met snurken 's nachts, huilen kinderen, relaties met schoonmoeder.
Afval en ziekte, huishoudelijke taken en verschillen in temperament, karakters, kijk op het leven, vreemde gewoonten en hiaten in de opvoeding van degenen die jarenlang levenspartners worden - dit alles is niet altijd te overwinnen, niet alles kan wennen aan en wennen. Daarom zijn niet alle vrouwen klaar om hun eigen psychologische comfort op te offeren om een mythische familie-idylle te bereiken. Het leven heeft immers al genoeg problemen.
Optie drie - het is niet gelukt
Er kunnen veel redenen zijn voor "het is niet gelukt", en zo verschillend en individueel dat het moeilijk voor te stellen is: van het banale - ik heb niet gewacht op mijn enige echte prins op een wit paard, tot - elk volgende zal zeker beter zijn dan de vorige.
En eenzaamheid vertraagt, vooral als zich een vrouw ontwikkelt, en de mannen die ze onderweg tegenkomen, geven er de voorkeur aan om psychologisch op het niveau van 13-jarigen te blijven en intellectueel op zijn best vast te lopen in de tijd van hun volwassen jeugd. En kijkend naar zulke "achterblijvers" ergens op een lange reis, zijn vrouwen niet klaar om hun eenzaamheid op te offeren. Want… - ja: trouwen is niet het aantrekkelijkste van de wereld. Vooral als er muziek, wijn, chocolade, gratis seks en reizen zijn.
Tegelijkertijd kan men zich altijd een prachtig advies herinneren van de heldin van de film "Moscow Does Not Believe in Tears" - als je echt wilt trouwen, is er een honderd procent optie: "Je moet op zoek naar je man op het kerkhof."
