Ieder van ons ziet plussen en minnen in onze ouders. Dit kunnen beledigingen uit de kindertijd zijn, teleurstelling dat ze niet veel van hen hebben gekregen, wat erg belangrijk voor je was. Nu zullen we ontdekken of er een manier is om dit probleem op te lossen. Dat wil zeggen, is het mogelijk om zich te ontdoen van meningsverschillen met dierbaren.
Er zijn veel verschillende problemen waarmee volwassen kinderen worden geconfronteerd. Deze problemen worden beschouwd door de familie- en ontwikkelingspsychologie. Ouders moeten meestal begrijpen en accepteren dat hun kinderen zijn opgegroeid en dat de tijd is gekomen om hun "oorspronkelijke" huis te verlaten. Maar volwassen kinderen hebben zelf vaak problemen, en psychologen bieden enkele manieren om deze problemen op te lossen.
Als we iets aan onze ouders willen veranderen, leidt dat vaak tot het tegenovergestelde resultaat. En als we gaan werken aan onze houding ten opzichte van ouders, dan heeft dat een positief effect.
Allereerst moet je proberen de redenen bij jezelf te vinden. Zie en geef je fouten toe. Neem de verantwoordelijkheid om met hen te communiceren. Bedenk wat er kan worden veranderd om de communicatie te verbeteren. Hoe een conflict niet aan te wakkeren, maar integendeel, het helemaal aan het begin te "doden". Wat als we zelf de schuld krijgen van het kwetsen van vader en moeder met onze harde antwoorden en onwil om dichterbij te komen?
Als het lijkt alsof ouders zichzelf meer toestaan dan nodig is, met andere woorden, ze overschrijden grenzen of schenden persoonlijke ruimte, bijvoorbeeld, ze bellen meerdere keren per dag of "verheugen" je elke dag met hun bezoeken, dan doen ze misschien gewoon niet voldoende contact met je hebben… Probeer tijd voor ze te maken. Beheers de situatie, plan één keer per week een vergaderdag en bel één keer per dag, maar dan jezelf. En leg op een vriendelijke manier uit dat het niet nodig is om 10 keer per dag te bellen.
Je hoeft je ouders niet om te scholen. Eerder vertelden mama en papa ons wat te zijn, wat te doen. Nu de kinderen volwassen zijn, beginnen ze hetzelfde te doen, namelijk hun ouders 'leren' over het leven. Erken en omarm hun vrijheid. Ze hebben tenslotte hun eigen persoonlijke leven, hun eigen spirituele doelen, hun dromen uiteindelijk. In plaats van. om te oordelen, proberen te begrijpen en hen te helpen hun dromen te vervullen. Je moet je ouders steunen en waarderen in moeilijke tijden.
Neem verantwoordelijkheid voor alles wat er in je leven gebeurt. Wat onze ouders ons in de kindertijd hebben gegeven, wordt natuurlijk weerspiegeld in onze toekomst: gedragspatronen, complexen en angsten. Maar toch, hen de schuld geven en verwijten dat je leven niet zo is gelopen door een verkeerde opvoeding, als je al boven de 30 bent, heeft geen zin. Immers, als een persoon zich realiseert dat er iets mis is in zijn leven vanwege de verkeerde houding ten opzichte van de wereld, dan kan hij het al veranderen.
Je moet tenslotte volwassen zijn. Wij, zonder het te merken, "huilen" de hele tijd tegen mama en papa. En dan doet het ons pijn dat ze ons als kinderen behandelen. Wanneer we aandacht voor onszelf eisen en ons in onze volwassenheid willen laten gelden ten koste van onze ouders, keren we daarmee weer terug naar de adolescentie. Het belangrijkste dat nu moet worden gedaan, is beseffen en horen wat onze vader en moeder ons proberen over te brengen, zodat we onszelf later niet de schuld geven dat we hun hints niet op tijd hebben begrepen. Immers, hoe afgezaagd het ook klinkt, maar ouders zijn de enige mensen die geven om hoe ons leven zich ontwikkelt.
