Er zijn situaties waarin zelfs het meest gehoorzame en rustige kind wispelturig en nerveus wordt, hysterie kan worden en kan vechten. Daar zijn veel redenen voor, zoals bijvoorbeeld psychologische leeftijdscrises. In feite zijn er twee opties voor de ontwikkeling van gebeurtenissen: ofwel laat het kind doen wat hij wil, ofwel laat het de grens zien van wat toelaatbaar is. De eerste optie kan ertoe leiden dat het kind in de toekomst niet begrijpt wat niet kan. Maar in het tweede geval moet men niet tot het uiterste gaan, straf mag niet veranderen in vernedering van het kind. Fysieke opvoedingsmethoden kunnen niet worden gebruikt - het kind kan zich hulpeloos voelen en in de toekomst verbitterd, beledigd voor iedereen, of juist zwakzinnig en depressief worden.
Het belangrijkste doel van straf is om het kind te laten zien dat er acties zijn die niet kunnen worden herhaald. De beslissing over straf moet worden genomen wanneer de handeling bewust is gepleegd. Er zijn verschillende algemene strafprincipes:
• Straf moet gericht zijn op de daad, niet op het kind. Kinderen moeten weten dat ze geliefd zijn en dat ze niet slecht zijn, maar op dit moment schelden ouders uit voor een specifieke actie.
• Het kind moet duidelijke regels en grenzen hebben. Praat met uw dierbaren over wat het kind wel en niet kan, dit voorkomt situaties waarin wat door de ouders verboden is, door andere familieleden wordt toegestaan.
• Straf moet onmiddellijk na de daad volgen en gerechtvaardigd zijn. Je moet het kind niet uitschelden voor iets dat lang genoeg geleden is gepleegd.
• Weeg de straf af tegen wat het kind heeft gedaan. Wees niet te streng, anders zal het kind er in de toekomst alles aan doen om verantwoordelijkheid te ontlopen.
• Regel geen straf in het openbaar, omdat dit het kind kan vernederen. • De solidariteit van beide ouders is belangrijk bij straf. Als u het niet eens bent met de straf van uw partner, bespreek dit dan zonder het kind.
• Als je vindt dat je het kind onterecht hebt gestraft, bied dan je excuses aan aan het kind en leg uit dat je ongelijk had. Probeer kalm te blijven. Als u de controle over uzelf verliest, kunt u tegen het kind schreeuwen of u zelfs slaan. Je zult er zelf spijt van krijgen en je zorgen over maken. Als dit toch gebeurt, vraag het kind dan om vergeving. Als het gedrag van kinderen u angst bezorgt en ongepaste acties bij het kind keer op keer worden herhaald, wees dan niet bang om contact op te nemen met een kinderpsycholoog. Vaak helpt een extern perspectief om bestaande problemen op te lossen en het gedrag van het kind te verbeteren.
