Een bezoek aan een psychiater is geen gewone gebeurtenis voor iemand met een Russische mentaliteit. In de meeste gevallen gaat een persoon alleen naar zo'n arts als dat nodig is, bijvoorbeeld voor een attest dat nodig is voor het werk. Om je goede kant te laten zien, gedraag je je op een normale manier, beantwoord je vragen kalm en naar waarheid en maak je geen ongepaste grappen.
Landgenoten gaan meestal om twee redenen naar een psychiater: als ze zich zorgen maken over de geestelijke gezondheid of moet deze arts gratis langs om een of ander attest te halen. In het eerste geval is het nauwelijks de moeite waard om sluw te zijn en moet men zich overgeven aan een specialist om de nodige hulp te krijgen. In de tweede, vreemd genoeg, met volledige spontaniteit en openheid, kun je zonder de gewenste baan of zonder rijbewijs worden achtergelaten. Hoe een dergelijk gevaar te vermijden en niet te bezwijken voor provocatie?
Open vragen
Als je met een psychiater praat, is alles belangrijk, te beginnen met je uiterlijk. Psychiaters verdelen hun vragen in open en gesloten vragen. Open vragen zijn de gebruikelijke inleidende vragen over uw leeftijd, woonplaats, opleiding, buren, vrienden, het weer. Ze moeten duidelijk en bij voorkeur in eenlettergrepige lettergrepen worden beantwoord. Bij het stellen van open vragen gaat de psychiater niet zozeer in op je antwoorden als wel op je reactie, de manier van spreken. Het is belangrijk voor hen of je breedsprakig, geil of agressief bent, enz. Natuurlijk is in dit geval het spreekwoord relevanter dan ooit: "Stilte is goud." Natuurlijk mag men niet helemaal stil zijn. Het is noodzakelijk om ons te beperken tot de antwoorden "Ja", "Nee", "Misschien" en alleen ter zake, enz.
De hoofdregel is dat je bij een afspraak met een psychiater beter kalm en sociaal kunt zijn dan slordig en langdradig!
Gesloten vragen. Provocatie
Door de zogenaamde gesloten vragen te stellen, observeert de psychiater niet langer alleen je gezichtsuitdrukkingen, reacties en emotionele achtergrond, maar probeert hij je psyche te achterhalen, emoties en acties uit te lokken. De bekende vragen "Hoe verschilt een gloeilamp van de zon" of "Het verschil tussen een vogel en een vliegtuig" zullen u helpen uw mentale vermogens te begrijpen.
De methode van "slow-van-denken" wordt ook vaak gebruikt. Dat wil zeggen, de dokter, die een gebrek aan begrip uitbeeldt, stelt dezelfde vraag meerdere keren of stelt het opnieuw, en probeert daarbij de persoon uit balans te brengen of hem op een leugen te betrappen.
Bij het beantwoorden van provocerende gesloten vragen, is het het beste om de "gulden middenweg" in acht te nemen.
Je moet niet openhartig zijn en je overgeven aan lange verhalen, net zoals je jezelf niet moet opsluiten en gewoon moet zwijgen.
De kwestie van suïcidale gedachten kan ook worden toegeschreven aan provocerende vragen. Het is zeker beter als ze dat niet zijn. Nogmaals, vergeet bij het beantwoorden niet dat je betrapt kunt worden door dezelfde vraag een tweede keer te stellen. Om dit te voorkomen, kun je beter niet liegen, of in ieder geval je antwoorden onthouden.
