Elke verstandige persoon weet natuurlijk dat kinderen op school kennis opdoen, zich voorbereiden op hun toekomstige volwassen leven. Maar is het? De kennis die een persoon in zijn huidige dagelijkse leven kan gebruiken, is beperkt tot het zesde leerjaar.
De informatie die kinderen op de middelbare school krijgen, heeft soms niet alleen een zeer gespecialiseerde toepassing, wat voor de gemiddelde leerling niet altijd even duidelijk is. Sommigen denken misschien dat deze vraag in onze kop retorisch is. De levenservaring leert dat het niet altijd mogelijk is om daar een eenduidig antwoord op te geven.
De dorst naar kennis, een oprechte interesse in informatie in de lagere klassen wordt bij kinderen geleidelijk omgezet in een saaie bezigheid, in een activiteit die alleen moet worden ondernomen omdat het alternatief ervoor straf is. Op de middelbare school is frequent schoolbezoek een activiteit waarvan het eindresultaat niet tot uiting komt in de opgedane kennis, maar in met goed gevolg afgelegde examens, een goed cijfer.
Evaluatie vanuit een beloningsmiddel, een indicator van academische prestaties, wordt een doel op zich. En hier zijn alle middelen al goed: van proppen, het mechanisch toepassen van formules, geleerd tijdens de paragraaf (zodat je later een paar lessen kunt ontspannen en niets kunt leren), het succesvol combineren van citaten van critici tot spiekbriefjes en valsspelen.
Waarom gebeurt dit? Leeftijd problemen? Ik denk het niet. De meeste kinderen in het 6de leerjaar willen zo snel mogelijk natuurkunde gaan studeren en later staan ze te popelen om scheikunde te gaan studeren. Maar ook deze interesse verdwijnt na een paar lessen.
Het zou logischer zijn om aan te nemen dat desinteresse het gevolg is van misverstanden. Kleine lacunes, misverstanden op de basisschool leiden er gaandeweg toe dat de assimilatie van vakken oppervlakkig wordt, of zelfs helemaal stopt. Vandaar de terughoudendheid om te leren. En tegenzin gaat vooraf aan verschillende emoties, fysiologische reacties: saaiheid, leegte in het hoofd, kritiek, vermoeidheid, etc.
