Een persoon wordt gekenmerkt door het verlangen om zichzelf en de mensen om hem heen te begrijpen. Tegenwoordig kan een dergelijk gebied van psychologie als karakterologie, in het centrum van de studie waarvan de verscheidenheid aan karakters is, in deze kwestie van pas komen.
Accentuering en norm
Karakter is een individuele reeks strategieën voor gedrag en emotionele reacties die kenmerkend zijn voor een bepaalde persoon. Het is duidelijk dat karaktereigenschappen in verschillende mate tot uiting kunnen komen. Elke persoon heeft bijvoorbeeld op de een of andere manier aandacht nodig, maar bij sommigen is deze behoefte zo sterk dat een persoon bereid is alles te doen om opgemerkt te worden.
Wanneer karaktereigenschappen significant sterker tot uiting komen dan andere, is het in de moderne psychologische wetenschap gebruikelijk om over karakteraccentueringen te praten. Accentuering is dus een grensgebied tussen norm en pathologie. Accentuaties worden beschouwd als een extreme versie van de norm.
Accentuering en pathologie
Maar waar ligt de grens tussen accentuering en pathologie? Als een persoon, wiens moeilijk karakter binnen de grenzen van de norm valt, zich toch in staat stelt zich aan bepaalde situaties aan te passen (bijvoorbeeld op het werk laat hij bepaalde manifestaties die hij zich in de familiekring goed kan veroorloven), een persoon met een karakterpathologie is onder alle omstandigheden altijd hetzelfde.
Bovendien veranderen psychopathische eigenschappen niet veel in de tijd. Dat wil zeggen, als bepaalde accenten kunnen worden afgevlakt naarmate de persoonlijkheid zich ontwikkelt, zijn psychopathische manifestaties van correctie bijna onmogelijk. Dus als accenten de persoon zelf en zijn dierbaren bepaalde ongemakken kunnen bezorgen, laten psychopathische eigenschappen een persoon in principe niet toe om zich in de samenleving aan te passen.
Waar komt dit allemaal vandaan en wat te doen?
Het karakter en zijn kenmerken worden gevormd onder invloed van twee hoofdfactoren: de invloed van genetische gegevens (erfelijkheid) en de opvoedingsomstandigheden. Bovendien heeft de laatste factor een veel grotere impact. Accentuaties verschijnen vaak in de adolescentie en verzwakken naarmate ze ouder worden. Maar aangezien de aanwezigheid van accentuering veel moeilijkheden voor een persoon met zich meebrengt, is het niet altijd de moeite waard om te verwachten dat ze er zelf doorheen zullen gaan. In het werk aan accentueringen geeft psychotherapie goede resultaten.
Het is echter logisch om te waarschuwen dat u zich niet laat meeslepen door zelfdiagnose: veel factoren beïnvloeden tegelijkertijd het gedrag van een persoon, dus als u gisteren helemaal niet alleen wilde zijn, zweefde u vandaag over de oplossing van een probleem, en morgen je zult overweldigd worden door angst, je moet niet haasten om accenten in jezelf te diagnosticeren. Als u hier hinder van ondervindt, aarzel dan niet om ondersteuning te zoeken bij een specialist.
