Zoals ze zeggen, hebben we meestal ruzie met de mensen die ons het meest dierbaar zijn. Maar heeft het zin in deze ruzies? In de regel kennen alleen zij de echte wij, zij waren het die ons anders zagen, maar niet stopten met liefhebben en accepteren wie we zijn. Daarom worden ze als hecht beschouwd, omdat we ze zo vertrouwen dat we ons zo goed hebben mogen leren kennen.
Als ouders ruzie maken, lijden hun kinderen, als geliefden ruzie maken, wordt hun relatie bedreigd. Bij elke ruzie moet je iets opofferen. En het is goed als de persoon belangrijk is, en niet trots, waardoor velen zich niet kunnen verontschuldigen. Er zijn veel mensen die hun principes niet kunnen overschrijden en de overtreding van een echt belangrijk persoon niet kunnen vergeven.
Als gevolg hiervan worden ze alleen gelaten, alleen met hun principes. Het is onmogelijk om met zekerheid te zeggen wat zulke mensen motiveert, een gevoel van wrok, of misschien een onvermogen om anderen met begrip te behandelen? Principes zijn natuurlijk erg belangrijk, maar ze hoeven niet altijd richting te geven aan ons handelen. Je kunt ze beter opofferen dan mensen. Als je dit eenmaal hebt gecontroleerd, weet je zeker of je het juiste hebt gedaan.
Als dat zo is, zal de beloning niet lang op zich laten wachten en zal je geliefde je met nog meer zorg omringen in dankbaarheid voor je vergeving. En zo niet, en hij zal zijn fouten opnieuw herhalen, dan zul je begrijpen wat voor soort persoon naast je staat.
Veel mensen weten hiervan, maar blijven koppig in zichzelf sluiten en geven hun dierbaren geen tweede kans. Soms is het de moeite waard om niet alleen aan jezelf te denken, maar ook aan je uitverkorene. Begrijp waarom hij dit deed, en vooral, praat er met hem over. Veel problemen zijn te wijten aan het feit dat mensen "niet weten hoe ze moeten praten" met elkaar, maar je moet op deze manier conflicten kunnen vaststellen.
