Als ouders hulp zoeken bij psychologen, neurologen, psychiaters, willen ze vaak dat de arts of specialist het kind verandert. Het is zo'n verlangen (vaak nog onbewust) dat de dokter een toverpil zou geven, en het kind gehoorzaam werd, of ergens op het kind op een knop drukte zodat hij naar school zou willen of stoppen met vechten. Is het echt zo simpel? Duidelijk niet. Het kind maakt deel uit van het "familie"-systeem, waarmee rekening moet worden gehouden bij het voornemen om zijn gedrag te veranderen.
Alleen al het contact opnemen met specialisten is al een stap in de goede richting voor positieve veranderingen. Maar de meeste ouders die bij een specialist komen, vergeten volledig dat een kind deel uitmaakt van een systeem dat een gezin wordt genoemd. Hoe jonger het kind, hoe sterker de invloed van dit systeem op hem.
Het kind groeit niet op in een wild bos (als we het hebben over een gemiddeld gezin, niet over een jagersgezin). Hij groeit op omringd door zijn familie en vrienden. Daarom neemt hij familiewaarden over, ontwikkelt hij zijn eigen manieren en mechanismen van interactie met dit systeem. Zoals in elk ander systeem is het in een gezin buitengewoon moeilijk om één element te veranderen zonder andere te beïnvloeden.
Zo blijkt dat een kind maanden (of zelfs jaren) naar een psycholoog gaat voor bijvoorbeeld hyperactiviteit; en het wordt nooit rustiger. Wat is de reden? Misschien is de psycholoog ook niet zo goed. Maar wat als je al veel psychologen hebt veranderd, maar er is nog steeds geen resultaat? En de reden ligt in het feit dat de omgeving, het gezin, het kind dwingt om op de gebruikelijke manier op situaties te reageren.
Om gedrag te veranderen, om de ervaring van een kind te beïnvloeden, moeten zijn gezinsleden allereerst hun gedrag veranderen. Dit geldt niet alleen voor ouders, maar voor iedereen die in nauw contact staat met het kind. Het nieuwe gedrag van de omgeving zal de psyche van het kind dwingen om nieuwe manieren te zoeken om te reageren. Hier is het al mogelijk om een kind nieuw gedrag aan te leren, zijn fobieën te genezen, enz. Eventuele sessies met een psycholoog hebben geen effect totdat het gezin van het kind ook begint te veranderen.
Begin bij jezelf: je bent ouder en slimmer dan je kind, meer ervaren dan hij. Waarom dan niet stoppen met eisen dat hij begint te veranderen, en zijn houding ten opzichte van de situatie veranderen, manieren om met het kind om te gaan. De manier waarop u eerder handelde leidde immers tot een onbevredigend resultaat.
Zet het kind niet op de voorgrond en geef hem altijd de schuld van alle zonden. Misschien heb je zelf ergens een slecht voorbeeld gegeven of hem gedwongen op een bepaalde manier te handelen. Als u bijvoorbeeld een kind van liegen beschuldigt, weet u dan nog hoe vaak u zelf liegt over kleinigheden? Nou, ze betaalden niet voor de ritprijs, omdat de inspecteur het niet merkte; of je baas 's ochtends aan de telefoon vertelde dat je al naar kantoor reed en dat je zelf net aan het ontbijten was. Kleine dingen, toch? Maar dit betekent dat je zelf leugens in je familie toelaat. Waarom geef je het kind dan de schuld? Het is een kleinigheid voor hem om te liegen dat hij zijn huiswerk heeft gedaan. Of een ander voorbeeld: je eist als ouder respect voor jezelf op. Maar tegelijkertijd heb je zelf een vreselijke relatie met je ouders.
Een kind is een complex organisme en maakt deel uit van een systeem dat een gezin wordt genoemd. Als je zijn gedrag wilt veranderen, wees dan bereid om jezelf te veranderen. Wees voorbereid om niet alleen uw relatie met uw kind te veranderen, maar ook met andere gezinsleden. Dit kan veel moeilijker zijn dan het op het eerste gezicht lijkt. Maar het werpt vruchten af. Het is veel gemakkelijker om het kind het kantoor van de psycholoog in te duwen en te zeggen: "Doe iets met hem!" Alleen het resultaat zal ook veel minder of helemaal niet zijn.
