Hoe vaak laten wij, ouders, in de drukte van het leven dat met kosmische snelheid voorbijgaat, kinderen gewoon banaal weg, altijd op het verkeerde moment, altijd naïef vervelend "waarom", zonder te beseffen hoe we deze onze kinderen pijn doen, noch dat hoe we hun cognitieve processen blokkeren. En dan zijn we oprecht verrast - waarom het kind helemaal niet wil studeren, gedoemd te klagen dat de jongere generatie in principe geen educatieve motivatie heeft.
En wat is eigenlijk ons aandeel van schuld in wat er gebeurt? In feite is het tijdens de periode van dit vervelende "waarom" dat de cognitieve activiteit van het kind wordt gevormd, die later in de schoolperiode zo ontbreekt. Het kind krijgt niet alleen antwoord op vragen, maar leert ook zijn aandacht te concentreren, luisteren, begrijpen, analyseren. Het blijkt dus dat de allereerste leraren in zijn leven zijn ouders zijn.
Iedereen weet hoeveel afhangt van de eerste leraar. Zal ze in staat zijn het kind te interesseren, hem liefde voor kennis bij te brengen. Niemand beweert dat het van deze eerste stap in de wereld van kennis onder haar gevoelige begeleiding is dat alle verdere opvoeding van het kind op school afhangt. Zijn succes en verlangen om te leren. Dus waarom staan wij, ouders, onszelf toe om het naïeve "waarom" van ons kind af te wijzen, niet beseffend dat wij in feite zijn allereerste leraren zijn?
Bovendien denken we nooit na over wat deze "waarom" precies zijn en stellen ons in staat om onze vertrouwensrelatie met het kind op te bouwen. Elke keer dat de baby een antwoord krijgt op zijn nieuwsgierige vragen, begrijpt hij dat de ouders er altijd tijd voor hebben. Dat alles wat hem bezighoudt belangrijk is voor de ouders. Zo ontwikkelt het kind een begrip van de absolute acceptatie van zijn ouders. Hij begrijpt dat zijn ouders door iedereen van hem houden - klein, dom, niet altijd begripvol, wispelturig en gehoorzaam. Zulke kinderen zullen niet bang zijn om dom te lijken, ze zullen niet bang zijn om fouten te maken. Ze zullen niet bang zijn om iets niet te weten, ze zullen niet bang zijn om te vragen. Dit betekent dat ze niet bang zullen zijn om zichzelf te zijn.
Als het kind geen antwoord krijgt op zijn vervelende vragen, heeft hij het gevoel dat zijn ouders niet aan hem zijn. Dat ze belangrijkere dingen te doen hebben, maar hij, klein en dom, is niet interessant voor hen, en… is niet nodig.
Dus het blijkt dat met een beetje "waarom" de "start in het leven" van ons kind begint. En wat de start zal zijn - hangt direct af van ons, de ouders.
