"Vliegtuighuwelijk" is een vrij algemeen verschijnsel. Sommige meisjes beschouwen zwangerschap als de enige manier om hun leven te verbinden met een man. Wat is de toekomst van gezinnen die alleen zijn ontstaan vanwege de zwangerschap van de bruid?
Onlangs wendde een jonge vrouw - de vrouw en moeder van een klein kind - zich tot mij voor advies. Het probleem, moet ik zeggen, komt vrij vaak voor: ze trouwde omdat ze zwanger werd, de relatie met een man was zelfs vóór het huwelijk niet erg goed, hij was duidelijk niet van plan met haar te trouwen, na de bruiloft verslechterde de relatie geleidelijk zelfs meer. De cliënt gaf toe dat zwangerschap voor haar de manier was waarop ze haar minnaar wilde houden. Ze hoopte dat ze tedere gevoelens voor zichzelf in hem zou opwekken en dat het kind niet zou toestaan dat hij haar verliet. In werkelijkheid bleek echter dat alles volgens een heel ander scenario verliep. En nu is hij van haar terug naar zijn ouders verhuisd, vermijdt communicatie met haar en probeert het kind niet te zien.
Waarschijnlijk zijn er nogal wat van dergelijke verhalen te vinden. Bij de consultaties waren er stellen die ook trouwden vanwege de zwangerschap van hun vrouw, maar de man was potentieel klaar om een gezin te stichten met de vrouw, zij het niet zo snel, maar had toch zulke voornemens. Hun relatie begon ook te verslechteren na de bruiloft, gedachten aan echtscheiding verschenen.
Toen ik met zulke gezinnen werkte, merkte ik één kenmerkend kenmerk op: een vrouw die zich realiseerde dat ze zwangerschap gebruikte om een man ertoe te bewegen met haar te trouwen, kon niet volledig vertrouwen hebben in haar man. Ze begon hem te verdenken van verraad, was jaloers om welke reden dan ook, boos over het gebrek aan aandacht voor zichzelf, zijn kilheid, beledigd door de onwil om het kind op te voeden en voor hem te zorgen. Ze kwelde zichzelf met twijfels en vermoedens, en haar man - met claims, eisen, schandalen, beledigingen en verwijten. Dit alles gebeurde omdat ze vastbesloten wist dat ze opzettelijk bedrog, sluwheid had gepleegd om de relatie in stand te houden. Ze begreep dat met haar trouwen niet zijn bewuste keuze was, niet zijn beslissing, niet zijn verlangen, maar een stap waartoe ze hem dwong.
Mannen die om deze reden trouwden, merkten in mijn consulten op dat ze het gevoel hadden dat de vrouw hen had verraden, hen dwong iets te doen waar hij niet van plan was. In het spectrum van hun gevoelens en emoties met betrekking tot zo'n vrouw, hadden ze praktisch niets positiefs. Integendeel, velen merkten walging, afkeer, agressie en wrok op.
Meerdere keren heb ik echtparen geraadpleegd toen de situatie omgekeerd was: een vrouw die zwanger was geworden, wilde een abortus ondergaan en was niet van plan met een man te trouwen, maar hij haalde haar over om een gezin te stichten, en ze probeerde al dit huwelijk te beëindigen na een tijdje. In dergelijke paren begon de man zijn vrouw al te kwellen met achterdocht, jaloezie, aandacht en warmte voor zichzelf, verwijten en schandalen.
Het is duidelijk dat geen van de beschreven scenario's in staat is om zo'n huwelijk gelukkig en sterk te maken. En tegelijkertijd kunnen huwelijken die worden gesloten, zoals ze in de samenleving zeggen, "on the fly" heel gelukkig zijn. Zulke voorbeelden zijn er. Wat maakt deze gezinnen anders dan de gezinnen die falen?
In het algemeen kan deze vraag als volgt worden beantwoord: in plaats van de positie 'Ik moet hem koste wat kost houden' staat de vrouw op de positie 'Ik wil hem van mezelf laten houden'. De laatste positie wordt belichaamd in het feit dat een vrouw ernaar streeft bemind en begeerd te worden, een echtgenote en een vriend te zijn, en niet een tiran die een man in een kooi opsluit en eist dat hij van deze kooi houdt.
