De term "vertrouwde relatie" impliceert de afwezigheid van enige ondergeschiktheid, afstand tussen mensen. Dat wil zeggen, hun relatie is vrij van eerbied, formaliteit, en doet meer denken aan vriendelijk of zelfs broederlijk (vandaar de naam). Op het eerste gezicht is dit goed. Men herinnert zich onwillekeurig de oude slogan van het Sovjettijdperk: "De mens is een vriend, kameraad en broer van de mens!" De vertrouwde relatie heeft echter veel negatieve kanten.
Wat zijn de nadelen van bekendheid?
Als het gaat om de relatie van naaste familieleden, is veel natuurlijk en vergeeflijk: buitensporige openhartigheid, inbreuk op "persoonlijke ruimte", zelfs vertrouwdheid. Hoewel inheemse mensen natuurlijk delicaat met elkaar moeten omgaan, tactloosheid en branie vermijden. Familie en vrienden worden doorgaans met minder strenge normen benaderd dan vreemden. Tegelijkertijd geeft juist het feit van een hechte relatie aanleiding om een speciale houding op te eisen, te wachten op hulp en steun.
Maar als het om vreemden gaat, zal dergelijk gedrag vrijwel zeker leiden tot ruzies, wrok en conflicten. Wanneer een persoon die noch een naast familielid noch een goede vriend is, zich te vrij gedraagt, zichzelf toelaat om de persoonlijke ruimte van iemand anders binnen te dringen, voortdurend aandacht of hulp nodig heeft, veroorzaakt dit instinctieve ontevredenheid en zelfs verontwaardiging.
Waarom bekendheid schadelijk is?
In sommige organisaties, instellingen wordt het principe "zo min mogelijk formaliteit" gehanteerd. Hun leiders zijn van mening dat het werkcollectief als één grote en vriendelijke familie moet zijn, en dan zullen alle werknemers hun taken ijverig uitvoeren, zullen er geen problemen zijn met discipline, intriges, afgunst, enz. Daarom gaan ze niet alleen zelf met werknemers om op een vertrouwde manier, maar moedigen ze ook op alle mogelijke manieren dergelijk gedrag van hun ondergeschikten aan. In de meeste gevallen is het resultaat echter precies het tegenovergestelde van wat ze verwachten.
Geen enkele organisatie kan succesvol functioneren zonder op zijn minst elementaire regels van ondergeschiktheid en arbeidsdiscipline in acht te nemen. Zelfs de meest democratische en neerbuigende leider moet soms medewerkers niet alleen aanmoedigen, maar ook straffen. Bovendien moeten zijn bevelen en instructies bindend zijn, maar hoe kan dit worden bereikt als hij in de ogen van zijn ondergeschikten slechts "een van de velen" is? Hieruit volgt natuurlijk helemaal niet dat de baas per se hard moet zijn, autoritair, maar hij moet wel enige afstand bewaren tussen zichzelf en zijn ondergeschikten.
Daarnaast leidt bekendheid tussen medewerkers vaak tot verspilde werkuren, wanneer eindeloze gesprekken over persoonlijke onderwerpen worden gevoerd in plaats van het vervullen van officiële taken. Mensen kunnen zich tegen elke werknemer verzetten, en ook dit is verkeerd.
