Sommige mensen die trouwen, geloven oprecht dat ze trouw zullen blijven aan hun "helft". Het concept zelf van 'verraad' lijkt hen afstandelijk en abstract. Maar helaas, er gebeurt van alles in het leven! En dan op een dag, verre van een mooie dag, ontdekt de man dat zijn vrouw hem bedriegt. Of de echtgenoot wordt zich ervan bewust dat de geliefde een minnares heeft. Wat te doen na het leren van deze onaangename, pijnlijke waarheid?
Zo heeft een vrouw haar man veroordeeld voor verraad. Natuurlijk lost elke specifieke vrouw dit probleem op haar eigen manier op, gebaseerd op haar ideeën over de grenzen van het toelaatbare, opvoeding, temperament, gewoonten. Een belangrijke rol wordt gespeeld door de diepte van gevoelens voor de ontrouwe echtgenoot, de aanwezigheid van kinderen en hun leeftijd. Maar toch, er is een bepaald algemeen algoritme van acties waaraan moet worden voldaan.
Het is duidelijk dat een vrouw wordt overweldigd door woede, wrok, woede. Dit is een volkomen natuurlijke reactie, vooral als je bedenkt dat het zwakkere geslacht over het algemeen emotioneler is dan mannen. Desalniettemin moet de vrouw zichzelf bij elkaar rapen en de belangrijkste vraag stellen: wil ze het gezin behouden? Als het antwoord bevestigend is, is het nodig om, na zo'n begrijpelijke en natuurlijke "beschuldigende vooringenomenheid" te hebben geprobeerd, een antwoord te vinden op een andere vraag: waarom is hij veranderd? Wat bracht hem ertoe dit te doen? Immers, ooit wilde de man niet eens naar andere vrouwen kijken! Alleen zij bestond voor hem. Het was met haar dat hij verliefd werd, gevraagd om zijn vrouw te worden. Dus wat is de reden voor het verraad?
Het gebeurt dat een vrouw, volledig in beslag genomen door huishoudelijke taken en voor kinderen zorgt, niet meer voor zichzelf zorgt. Is het mogelijk om een echtgenoot van verraad te beschuldigen als hij, in plaats van de voormalige slanke, verzorgde schoonheid, elke dag een onopvallende tante ziet in een wijde kamerjas en pantoffels, zonder een spoor van make-up en charme?
Of een dergelijke situatie. Een vrouw behandelt, zelfs na vele jaren huwelijk, de intieme kant van het leven juist als 'huwelijkse plichten'. En alle pogingen van haar man om hun relatie te diversifiëren, om haar ervan te overtuigen dat intimiteit niet beperkt is tot één missionaire positie (bovendien in volledige duisternis), stuit op scherp negatief, gezien in deze bijna losbandigheid. Is het de moeite waard om verrast en verontwaardigd te zijn als de echtgenoot uiteindelijk geen geduld meer heeft en aan de kant wordt getrokken?
In dergelijke en soortgelijke gevallen, als een vrouw bereid is toe te geven dat de ontrouw van haar man ook haar schuld is, is vergeven en verzoenen de beste uitweg. En trek tegelijkertijd alle nodige conclusies om in de toekomst geen herhaling van een dergelijke situatie te veroorzaken.
Als de bedrogen vrouw toch besloot te scheiden, moeten we proberen het met waardigheid te doen, zonder schandalen, driftbuien en wederzijdse claims. In ieder geval in het belang van kinderen, voor wie de scheiding van hun ouders al een zware psychologische klap zal zijn.
