Alle kinderen en meisjes en jongens vechten in de kindertijd. Een gevecht is zowel een manier van zelfverdediging als zelfbevestiging en het bereiken van het gewenste. Niet elk gevecht heeft een volwassene nodig om in te grijpen. Maar je moet er zeker achter komen wat voor soort gevecht het is en hoe gevaarlijk het is voor de deelnemers aan het gevecht.
Als een tweejarig kind vecht, verdedigt hij meestal zijn recht om speelgoed te bezitten. Kinderen jonger dan drie jaar zien speelgoed alleen in de handen van een andere persoon, zien hoe hij ermee handelt, en ze willen dit speelgoed zonder mankeren krijgen, zonder te letten op het feit dat er precies hetzelfde op de plank staat naast ernaar toe. Daarom moet u in dit geval het kind de aanwezigheid van hetzelfde speelgoed laten zien en laten zien hoe ermee te handelen.
Het komt voor dat een kind op dezelfde leeftijd mama of papa probeert te slaan, maar dit gebeurt als hij alle andere methoden van aandacht voor zichzelf al heeft gebruikt. Het kind heeft geen doel om de ouders pijn te doen, hij wil alleen dat er met hem gespeeld of gepraat wordt. Het is beter voor kinderen om correct gedrag te vertonen zonder te vechten: om speelgoed vragen, luid roepen om moeder, spijt hebben, aaien en niet slaan.
Zodra de baby leert praten, wordt de behoefte om vechten te gebruiken als een manier om met andere mensen om te gaan minder aantrekkelijk voor hem.
Oudere kinderen, een jaar of vijf of zes, willen al experimenteren: doet het schouderblad pijn aan het hoofd; wat gebeurt er als je een peer op het tapijt of op de vloer duwt. In dit geval praat de volwassene over de gedragsregels, de spelregels, of leert hij je de negatieve resultaten van de uitgevoerde experimenten te voorzien.
Jongere scholieren gebruiken wedstrijdvechten in hun praktijk. Ze houden ervan om hun kracht te meten, dus dergelijke gevechten trekken veel toeschouwers. Maar ze scheiden de strijders niet. Dergelijke gevechten hebben regels: zet de tegenstander op de schouderbladen, vecht "tot het eerste bloed" of voordat de verliezer om genade vraagt. Als zo'n gevecht wordt gestopt, zullen de kinderen het toch op een andere plaats en op een ander tijdstip voortzetten. Een volwassene kan kinderen wijzen op de locatie van dergelijke gevechten: een sportschool of een speeltuin.
Gevechten voor gerechtigheid komen het vaakst voor bij adolescenten: kinderen verdedigen hun recht op leiderschap, verdedigen de eer van een vriend of vriendin. Dergelijke gevechten vinden meestal plaats in een team en dienen ter zelfbevestiging van een tiener. In dit geval moet de tiener kennismaken met andere manieren van zelfbevestiging. Een tiener kan in een team worden gerespecteerd vanwege zijn toewijding in vriendschap, voor het vermogen om op tijd te hulp te komen, voor de intellectuele en creatieve vaardigheden die nodig zijn in elk team, voor sportprestaties, voor sociaal werk in de klas.
Gevechten met hooligan-motieven, met behulp waarvan kinderen een andere persoon vernederen en beledigen, wanneer het gevecht leuk is en de enige manier wordt om met andere mensen om te gaan, moeten strikt worden gestopt en gestraft.
Het is belangrijk dat volwassenen vanaf de vroege kinderjaren het kind leren communiceren met leeftijdsgenoten zonder het gebruik van ruzies. Ook volwassenen mogen het kind niet fysiek straffen, omdat het overheersen van kracht over zwakte een aantrekkelijk voorbeeld wordt voor het kind wanneer het met andere mensen omgaat.
