Voor het eerst noemde de beroemde sciencefictionschrijver Herbert Wells zandtherapie. Margaret Lowenfeld, een Engelse psycholoog, combineerde de cijfers die in Wells' boek worden beschreven met water en zand. In de jaren 50 van de twintigste eeuw kreeg zandtherapie vorm in een aparte psychotherapeutische richting dankzij kinderpsychotherapeut Dora Kalff.
Zandtherapie is effectief gebleken bij het omgaan met psychosomatische stoornissen, traumatische ervaringen, in situaties waar communicatieproblemen en interne tegenstellingen ontstaan. Voor kinderen wordt een bak met zand een betrouwbare vriend in de strijd tegen passiviteit, angst, gevoelens van isolement, schoolmoeilijkheden van emotionele aard.
Lesstructuur
Leg, voordat je zandkastelen en paleizen gaat bouwen, aan je kind uit dat je iets op het zand kunt tekenen of bouwen. Als het ontwerp dit vereist, kan water aan het zand worden toegevoegd. Bied uw kind een set kleine figuren aan, laat hem zelf de benodigde elementen kiezen. Alle instructies kunnen worden samengevat in een paar woorden "Bouw een stad van de toekomst" of "Bouw een sprookjeswereld".
In tegenstelling tot volwassenen zijn kinderschilderijen zelden statisch. Tijdens het bouwen van een sprookjeswereld zal het kind niet alleen de nodige gebouwen bouwen, maar ook scènes naspelen, de personages uitspreken. Zandtherapie is in staat om zelfs de meest stille baby's te 'praten' die moeite hebben met het vormen van hun gedachten.
Na het voltooien van de constructie, nodigt u uw kind uit om het resulterende meesterwerk een naam te geven en er iets over te vertellen. Als het kind in de eerste lessen verlegen is of het moeilijk vindt om het te zeggen, dring er dan niet op aan. Vraag het kind aan het einde om de structuur alleen uit elkaar te halen, want de volgende keer zal het een heel ander beeld van de wereld zijn. U kunt over de eerste resultaten praten nadat u een cursus van tien sessies regelmatig 1-2 keer per week heeft uitgevoerd.
Materiaal voor zandtherapie
Voor individuele lessen wordt een houten waterdichte doos van 50x70x8 cm gebruikt. De afmetingen zijn niet toevallig gekozen en komen overeen met het visuele waarnemingsveld van het kind, zodat u hem in één oogopslag volledig kunt bedekken. Het binnenoppervlak moet blauw geverfd zijn, wat sterke associaties creëert met oneindigheid en continuïteit. Vul 2/3 van het volume van de doos, in de taal van psychologen een "tray" genoemd, met gecalcineerd en gezeefd zand.
Voor de lessen gebruiken ze beeldjes die in de wereld om hen heen voorkomen, niet meer dan 8 cm hoog. De hoofdgroepen worden gevormd uit menselijke karakters, dieren, gebouwen, machines, planten, natuurlijk materiaal (schelpen, twijgen, stenen), sprookjes helden, huishoudelijke gebruiksvoorwerpen en religieuze voorwerpen.
