Geweld is een uiting van agressie, helemaal geen "gekke liefde". Als een man een vrouw slaat, dan is hij een verkrachter en is het schone geslacht zijn slachtoffer. Er is maar één uitweg uit deze situatie - wegblijven van zo'n "man".
Verslaan en liefhebben zijn verschillende dingen
Over het algemeen zijn er genoeg uitdrukkingen zoals "liefde is kwaad", "verdraag - verliefd worden" in de Russische taal. Velen maken dit tot een levensmotto en leven in een agressieve omgeving, onderhevig aan huiselijk geweld. Hoe begint het allemaal? Waar is het startpunt, het keerpunt waarop gisteren een zachtaardige en liefhebbende echtgenoot voor het eerst zijn hand opstak naar zijn vrouw. Immers, wanneer een gelukkige pasgetrouwde door het gangpad gaat, denkt ze niet eens dat haar man haar kan slaan, zelfs niet kan slaan. Het kan iedereen overkomen, overal, maar niet bij hen. Daarom ervaren de meeste vrouwen die geweld voor het eerst ervaren een gevoel van totale verwarring en gebrek aan begrip van wat er gebeurt.
Vanuit het oogpunt van psychologen is alles eenvoudig. Elk geweld ontwikkelt zich altijd volgens een bepaald patroon. Het is een cyclus die uit vier fasen bestaat en zich voortdurend herhaalt. Je moet jezelf niet voor de gek houden. Als een man één keer zijn hand naar een vrouw heeft opgestoken, zal dit worden herhaald totdat de vrouw de relatie met hem verbreekt en van hem afkomt. Hoe hard het ook klinkt, je kunt alleen van geweld afkomen door afscheid te nemen van de verkrachter.
Vier stadia van geweld
Er zijn dus vier fasen. Geweld komt natuurlijk nergens vandaan. In de eerste fase, voorafgaand aan geweld, rijpt de onvrede. Als een man vatbaar is voor agressie, is het op dit moment dat hij zich psychologisch voorbereidt op een daad van geweld. Natuurlijk "niet expres". Dat wil zeggen, alleen maniakken bedenken plannen over hoe ze zijn vrouw zullen slaan. Een "normale" agressor pleegt een gewelddadig incident op het moment dat er geweld uitbreekt, dat gepaard gaat met emotionele stress, beschuldigingen, beledigingen, bedreigingen en tot slot actie.
Na deze fase volgt noodzakelijkerwijs verzoening. Vaak stormachtig, met wroeging van de verkrachter, excuses en uitleg van de redenen voor de wreedheid (zij is zelf de schuldige). Veel vrouwen denken trouwens van wel - het is haar eigen schuld, ze heeft de man meegenomen. De laatste fase is als een huwelijksreis. De relatie is geweldig, de berouwvolle verkrachter behaagt, geeft geschenken. Maar na deze etappe komt de eerste zeker nog een keer. De cyclus herhaalt zich. Niemand, die ooit geweld heeft meegemaakt, is erin geslaagd herhaling te voorkomen door bij de verkrachter te blijven.
Hoe geen slachtoffer te zijn?
Er is maar één uitweg - vertrekken. Blijf uit de buurt van de mannelijke pestkop, zelfs als hij de man van je dromen is. Het leven van een slachtoffer is onaanvaardbaar voor een persoon met een normale psyche. En het is nooit de schuld van een vrouw dat een man zijn hand tegen haar opstak. Alleen hij is schuldig. En hoe hij zich ook verontschuldigt, hoe spijtig hij ook is, je moet de verkrachter verlaten en een andere man zoeken. Dit is de enige manier om geweld te voorkomen.
