Ieder van ons luisterde in de kindertijd graag naar enge verhalen. In feite zijn ze niet allemaal zo eng. Sommige van de enge verhalen hebben een volkomen logische verklaring, andere zijn niet eens verstoken van humor.
Er zijn duizenden enge en grappige horrorverhalen voor kinderen, waarvan vele geschikt zijn voor kinderen onder de 10 jaar. De meest populaire zijn verhalen over "levende poppen", geesten en vreemde persoonlijkheden.
vervloekte pop
Er was eens een klein meisje dat dol was op speelgoed. Ze verzamelde een verzameling van de mooiste poppen in haar slaapkamer. Op een dag liep het meisje op straat en liep een speelgoedwinkel binnen. Ze zag een mooie pop en wilde dat deze een aanvulling zou zijn op haar mooie collectie. Het meisje zocht geld in haar zak en hoopte dat er genoeg kleingeld zou zijn voor de gewenste aankoop.
- Hoeveel is deze pop waard? vroeg het meisje aan de oudere vrouw aan de balie.
"Deze pop is niet te koop", kreeg ze te horen.
- Maar ze is erg mooi! Ik wil het kopen.
- Ja prachtig. Maar het is niet te koop.
- Maar waarom?
- Omdat de pop ongebruikelijk is. Het brengt ongeluk.
'Het maakt niet uit,' antwoordde het meisje. - Ik wil haar meenemen.
- Ik zal het je niet verkopen. Maar als je deze specifieke pop echt wilt hebben, ga hem dan halen. Ze is van jou. Maar ik heb je gewaarschuwd.
Het gelukkige kind rende naar de plank, pakte de felbegeerde pop en rende vrolijk de winkel uit, de oudere vrouw bedankend.
De hele weg naar huis liet het meisje het speelgoed niet los. Ze ging naar de ingang, ging naar de lift en wachtte tot die arriveerde. De liftdeuren vlogen open, het meisje ging naar binnen en hield de pop tegen zich aan. De liftdeuren gingen dicht, maar de lift bewoog niet.
Het meisje was bang, werd wit van angst: "Mijn God, is de pop echt vervloekt?" Opeens voelde ze iets in haar handen bewegen. Het was een pop waarvan het hoofd draaide en de kunstogen opengingen.
Het meisje wilde schreeuwen, maar kon niet eens een geluid uitbrengen. De levenloze blik van het speelgoed was op de jonge eigenaar gericht. De pop deed haar mond open en zei met een schorre stem: 'Druk op de knop, idioot.'
Deuren naar de hel
Er was eens een man. Hij leidde een verkeerd leven, misleidde vaak mensen en deed oneerlijke en slechte daden. Eens werd hij per ongeluk aangereden door een auto en snelde zijn ziel regelrecht naar de hel, waar de duivel al op hem wachtte.
"Welkom in de hel", zei de duivel. - Nu moet je beslissen hoe je je eeuwigheid hier zult doorbrengen, door een van de drie deuren te kiezen.
De duivel leidde de man naar de eerste deur en opende die. Honderden mensen waren binnen en stonden op hun hoofd op de cementen vloer.
- Het lijkt onhandig. Laten we eens kijken wat er achter de tweede deur is, 'antwoordde de man.
Ze gingen naar de volgende deur, de duivel opende die. Er zaten weer honderden mensen in, die op hun hoofd stonden, maar op een houten vloer.
'Het is net zo onhandig,' zei de man, en ze gingen naar de laatste, derde deur.
De duivel opende het en de man zag honderden mensen die met elkaar communiceerden en koffie dronken, kniediep in de mest.
'Dat kun je nog steeds verdragen,' zei de man, ging de derde deur binnen en schonk zichzelf wat koffie in. De duivel glimlachte, de deur sloeg dicht en de man hoorde Satans stem achter de deur: 'De koffiepauze is voorbij! Ga op ons hoofd staan!"
Vraag om hulp
Dit verhaal gebeurde op een donkere en regenachtige nacht. De man en zijn vrouw sliepen vredig in hun huis. Plots werd het koppel gewekt door het geluid van de motor. Een paar minuten later werd er hard op de voordeur in het huis geklopt.
De man keek op de klok, die laat aangaf.
- Wie zou het kunnen zijn op een moment als dit? - hij vroeg.
Buiten huilde de wind en sloeg de regen op de ruiten. Er werd opnieuw aanhoudend op de voordeur geklopt.
- Ga naar beneden en kijk wie het is, - zei de vrouw.
De man trok een badjas aan en ging naar de gang. Door het raam zag hij met slaperige ogen een gestalte op de veranda staan.
Met trillende handen deed de man de deur open. Iemand in een donkere mantel stond in de stromende regen. De zwarte hoed zat diep op zijn hoofd en bedekte de ogen van de vreemdeling.
- Kun je me duwen? Hij vroeg.
- Sorry, dat kan ik niet. Het is nu bijna middernacht! - antwoordde de man, sloeg de voordeur dicht en ging terug naar bed.
- Wie was dat? - vroeg de vrouw.
- Een vreemde man die hulp zocht. Ik begrijp dat hij wilde dat ik zijn auto duwde.
- En je hebt hem niet geholpen?
- Natuurlijk niet. Het is laat en het is zulk slecht weer buiten.
- Je moet je schamen. Weet je nog dat toen onze auto kapot ging op een onbekende plek, twee vreemden stopten om ons te helpen. Ik denk dat je hem moet helpen.
De man stapte weer uit bed, ging naar beneden en opende de voordeur. Het was donker buiten. Er stond een stevige wind, het regende flink. De man riep: "Ben je er nog?"
Er klonk een stem ergens in de duisternis: “Ja! Ik ben hier!.
- Heb je nog een duwtje nodig?
- Ja! Nodig hebben!
De man deed een paar stappen naar voren.
- En waar ben je?
- Hier! Op de schommel.
Kamperen in het bos
Op een dag besloten twee vrienden aan het einde van de zomer te gaan wandelen in het bos. Tijdens de reis werd het slecht weer en begon het te regenen. In het bos vonden ze een verlaten hut waarin ze besloten de nacht door te brengen. Twee vrienden openden een krakende deur en gingen een door iedereen vergeten boshuis binnen. Gunstig gelegen binnen, vielen de vrienden in slaap. Midden in de nacht was er echter een geluid buiten. Vrienden werden wakker.
'Waarschijnlijk een wild dier,' antwoordde iemand. Nauwelijks in slaap te vallen, werd een van de vrienden weer wakker van hetzelfde geluid.
Onverstaanbare geluiden kwamen van buiten. De vrienden waren op hun hoede. Een van hen ging op het bed zitten en merkte een vreemde beweging op in de hoek van de kamer, naast het raam. Eerst dacht hij dat het bomen waren die door de harde wind heen en weer zwaaiden. Later realiseerde hij zich echter dat deze iemand nog leefde. Het onbekende menselijke silhouet bleef bewegen.
Een vriend werd de tweede wakker, beiden stapten uit bed en staarden naar de onbekende figuur. De harten van de jonge reizigers begonnen te kloppen, koud zweet brak uit, beiden konden niet wijken.
- Zie je hem? vroeg een.
'Ja,' fluisterde een ander.
De volgende tien minuten keken de vrienden naar de angstaanjagende contouren in de hoek van de kamer, terwijl ze als een onbekend silhouet naar hen keken.
Een van de vrienden pakte een zaklamp en scheen op het object van angst om het weg te jagen. De vrienden beseften echter al snel hun fout. Er was een spiegel in de hoek van de kamer, waarin ze alleen hun eigen spiegelbeeld zagen.
Moordenaar
Dit is een eng en grappig verhaal over een man die een huis erfde na de dood van zijn oom. Het huis stond op de top van een heuvel. Buren spraken slecht over de reputatie van deze woning en zeiden zelfs dat er geesten woonden.
Ondanks alle geruchten verhuisde de man naar een nieuw huis en besloot zich daar te vestigen.
Op een avond op de eerste avond van mijn verblijf in het huis ging de telefoon. De man pakte de telefoon, waarin hij een onbekende schorre stem hoorde: “Ik ben een moordenaar. En ik ben er voor twee uur! De onbekende gesprekspartner hing op voordat de nieuwe eigenaar iets kon zeggen.
Even later klonk er weer een telefoontje. Dezelfde schorre stem kondigde kort aan: 'Ik ben een moordenaar. En ik ben er voor 20 minuten!"
De man werd nerveus en begon zich af te vragen van wie de onbekende stem zou kunnen zijn.
Al snel ging de telefoon in huis weer: 'Ik ben een moordenaar. En ik ben er voor 5 minuten!"
De man was verbaasd en besloot iets te doen. Maar de oproep ging opnieuw: “Ik ben een moordenaar. En ik zal er even zijn."
De nieuwe eigenaar van het huis werd bang voor zijn leven, pakte de hoorn van de telefoon, draaide het nummer en belde de politie. In paniek rende hij naar de voordeur om de vertegenwoordigers van de wet te ontmoeten. Toen hij het lawaai op de veranda hoorde, stelde de man de vraag: "Is dit de politie?"
"Nee", antwoordde een stem. - Ik ben een moordenaar. Ik ga voor altijd om je huis te vermoorden en de ramen te wassen. Kan ik het krijgen?
Het bleek dat het gewoon een conciërge was die de letter "p" niet uitsprak.
