Vanaf de geboorte tot het einde van de puberteit maakt het kind bepaalde leeftijdscrises door. Ze worden niet alleen geassocieerd met fysiologische veranderingen, maar ook met soms negatieve emotionele schokken. Het vermogen van ouders om de juiste gedragstactieken te bepalen, stelt je in staat om moeilijke fasen te doorlopen met het minste verlies.
Tijdens de periode van groei en ontwikkeling van een kind ondergaan zijn psyche en gedrag voortdurend leeftijdsgebonden veranderingen. Tijdens de overgangsfasen gaat het lichaam van het kind soepel over van de ene ontwikkelingsfase naar de andere, maar leeftijdsgerelateerde crises moeten niet worden verward met sprongen in de ontwikkeling van het kind.
Pasgeboren crisis
Het manifesteert zich in de eerste anderhalve tot twee maanden van het leven van een baby. Vanuit fysiologisch oogpunt past de baby zich alleen aan aan de wereld om hem heen - hij leert geleidelijk aan zichzelf te spenen van zijn intra-uteriene leven. Psychologisch gezien is dit een nogal turbulente periode, waarin het kind vaak huilt en emotioneel afhankelijk is van de nabijgelegen volwassenen. Na ongeveer twee maanden heeft de baby de tijd om zich op zijn gemak te voelen met de situatie, rustiger en zelfs enigszins gastvrij te worden.
Vroege kindercrisis
Van één tot anderhalf jaar gaat het kind de tweede crisisperiode in, wanneer het leert lopen en spreken. Afhankelijk van de dagelijkse routine en zijn eigen behoeften, ontwikkelt de baby geleidelijk zijn gewoonten en bioritmen voor een comfortabele ontwikkeling. Gedurende deze periode is hij vooral gehecht aan zijn moeder, hoewel hij zich realiseert dat zij niet alleen van hem is. Het kind kan zelfs zijn eerste "protestacties" laten zien, maar liefhebbende ouders moeten zijn gedrag voorzichtig en volhardend corrigeren.
Crisis 3 jaar
Kinderpsychologen karakteriseren deze fase als de meest acute en moeilijkste, wanneer de koppigheid en koppigheid van het kind hun hoogtepunt kunnen bereiken. Kinderen tonen niet alleen eigenzinnigheid, maar gaan vaak zelfs in tegen de eerder vastgestelde regels. Dit is echter slechts een test van hun ouders voor kracht en karaktersterkte, hoe ver je kunt gaan in je ongehoorzaamheid. Je moet niet agressief reageren op zulke emotionele uitbarstingen; het is voldoende om de aandacht van het kind te verleggen naar een interessant detail.
Crisis in de basisschoolleeftijd
De crisisgolf van een 6-8-jarig kind houdt rechtstreeks verband met een verandering in zijn sociale status - een voormalige kleuterschool wordt een schooljongen. Om mogelijk overwerk en angst te verminderen, moeten ouders het leven van het kind zo comfortabel mogelijk maken en hem met aandacht en zorg omringen. Als de nieuw geslagen student niet geïnteresseerd is in extra lessen en bezoeken aan verschillende soorten kringen en secties, adviseren psychologen niet om tegen de wil van het kind in te gaan. Overbelasting heeft meestal een negatief effect op de fysiologische en psychologische ontwikkeling van kinderen.
Tienercrisis
De overgangsleeftijd voor de meeste ouders blijft meestal niet onopgemerkt. Op de leeftijd van 12-15 jaar houdt het geliefde kind op kind te zijn, hoewel je hem ook geen volwassene kunt noemen. Onmatigheid kan soms zelfs uitgroeien tot agressie, en zelfingenomenheid maakt een tiener behoorlijk koppig en koppig. Het is erg belangrijk voor hem om zich te laten gelden onder zijn leeftijdsgenoten, terwijl de manieren om het doel te bereiken vaak leiden tot asociaal gedrag. Het is belangrijk dat volwassenen een vertrouwensrelatie opbouwen met hun kind, zodat ze samen zorgeloos door de turbulente puberteit kunnen komen.
Alle kinderen maken gewoonlijk periodieke leeftijdsgerelateerde crises door, maar hun manifestaties zijn direct afhankelijk van de individuele kenmerken van het kind. Een goede relatie met je ouders kan ruwe randjes verzachten en een turbulente periode zo aangenaam mogelijk maken.
