Je hoort vaak dat het onmogelijk is om een kind te straffen, vooral fysiek niet. Tegelijkertijd dringen ze erop aan dat je alles in woorden moet kunnen uitleggen, en straffen traumatiseren de psyche.
Dit standpunt werd wijdverbreid in de tweede helft van de twintigste eeuw. De actieve popularisator was Benjamin Spock, volgens wiens boek veel ouders zich haastten om hun kinderen groot te brengen. Inmiddels is echter bekend geworden dat deze maatregel in de fantasie meer werkt dan in de praktijk. Ze begonnen hier aandacht aan te besteden, vooral toen bekend werd dat de zoon van Spock zelf, opgevoed in de geest van deze leer, zijn vader niet wilde kennen en vervolgens zelfmoord pleegde.
Helaas, dit is waar. Kinderen die in een te zachte omgeving zijn opgegroeid, zijn mentaal veel kwetsbaarder dan degenen die periodiek werden gestraft. In gemeenschappen die dicht bij de natuur staan, zijn fysieke straffen gemeengoed, maar de mentale gezondheid van zowel kinderen als oudere leden van deze samenleving is veel beter dan de gezondheid van hun beschaafde tegenhangers die de ideeën van geweldloosheid bezingen. En dit ondanks het feit dat het leven van deze mensen veel zwaarder is dan dat van stadsbewoners.
Milde fysieke straffen, zoals een klap of klap in het gezicht, is de meest voorkomende discipline onder deze mensen. Ja, en we hadden ook tijd, kinderen konden een lepel op het voorhoofd krijgen van een strenge grootvader voor onfatsoenlijk gedrag aan tafel. Vervolgens groeiden deze kinderen op en verrichtten ze wonderen, zowel in vredestijd als in oorlog, en toonden ze overal kolossale vitaliteit.
En het laatste onderzoek van over de hele wereld heeft aangetoond dat de veroordeling van fysieke straffen, in het bijzonder en straf in het algemeen, een uitvinding is van de moderne samenleving die meer schaadt dan helpt.
In primitieve en tribale gemeenschappen bestaat zoiets niet, omdat deze mensen meer vertrouwen op de praktijk dan op de vage constructies van beschaafde dromers. Hoewel het vermeldenswaard is dat openbare straffen, zoals de wrede martelingen die in Europa plaatsvonden in het tijdperk van religieus fanatisme (en die nog steeds worden beoefend in gesloten religieus-totalitaire gemeenschappen), daar ook niet worden uitgevoerd.
