Dus je was verrast om te ontdekken dat je driejarige engel heeft geleerd te liegen. Vreselijk! Maar haast je niet om te straffen, denk na over waarom er überhaupt behoefte is aan leugens. Je moest tenslotte ook liegen, nietwaar?
Bent u de dag ervoor niet te laat op uw werk, vertelt u uw baas over files, of vraagt u uw man om de telefoon op te nemen en te zeggen dat u er niet bent? Het was? En u heeft natuurlijk besloten dat uw kind nog niets begrijpt? Helaas, dit is niet het geval. Zoals u kunt zien, bent u zelf de schuldige: het was tenslotte van u dat het kind leerde dat liegen heel normaal is, het is een manier om enkele onaangename problemen op te lossen.
Maar met de vraag wat voor problemen je kind heeft, moet je er heel serieus mee omgaan: de manier waarop je met hem omgaat hangt immers af van de oorzaak van de leugen.
De eerste reden voor kinderlijke leugens kan je egoïsme zijn. Laat u uw kind een steentje of takje van de straat meenemen? Dit is vervelend voor u, aangezien al dit afval de orde in het appartement verstoort. Maar dit is afval voor jou, en voor de baby is het zijn eerste schat in het leven. En natuurlijk, aangezien mijn moeder het niet toestaat, zal hij vroeg of laat bedenken dat hij geen toestemming kan vragen.
Een veel voorkomende vorm van schijnbaar zinloze leugens is wanneer een kind fictieve verhalen begint te vertellen over hoe hij iets beter deed dan alle anderen, en hoe de leraar hem daarvoor prees.
Nadat je de jongen op een leugen hebt betrapt, frons je je wenkbrauwen van ongenoegen en begin je hem uit te schelden. Maar hou op! Weet je nog de laatste keer dat je hem prees? Vindt u het niet nodig om dit te doen, om niet te bederven? Tevergeefs. Je kind heeft lof en je goedkeuring nodig als lucht, en als liegen de enige manier is om het te krijgen, dan zal hij je fantastische verhalen blijven vertellen.
Soms liegt een kind om straf te ontlopen. En ook hier is het geheel jouw schuld. Zijn jij en je baby te streng? Zijn uw straffen geschikt voor de leeftijd van het kind? Als straf u onbeduidend lijkt, betekent dit niet dat dit ook voor het kind zo is: het is heel goed mogelijk dat dit voor hem het meest reële verdriet is.
We komen dus tot een teleurstellende conclusie: dat de reden voor de leugens van kinderen, vooral als het om een heel klein kind gaat, in onszelf ligt. Daarom moet men bij zichzelf beginnen. Stop allereerst zelf met liegen. Probeer een vertrouwensrelatie met je baby op te bouwen: als hij je vertrouwt, heeft hij gewoon geen reden om te liegen.
En nog één ding: verwar de gewone kinderfantasie niet met een leugen. Je kind leeft in de wondere wereld van de kindertijd, en hoewel hij klein is, val hem niet lastig om te communiceren met fantastische wezens, reis langs mysterieuze wegen die niet langer voor jou beschikbaar zijn.
