Met kinderen is dat soms heel moeilijk. Ze zeuren veel, geven zich over, huilen en, zo lijkt het, spotten met ons. Het is dubbel moeilijk als je je op dit moment in een openbare ruimte bevindt, waar, naast een hysterisch kind, talloze meningen en opmerkingen van anderen op je afkomen.
Elke gril van een kind is een onvervulde behoefte. Dezelfde onvervulde en dezelfde behoeften die inherent zijn aan ons als volwassenen. En het verschil tussen volwassenen en kinderen is alleen dat jonge kinderen nog niet weten wat ze met deze gefrustreerde (onvervulde) behoefte moeten doen.
Ze weten nog niet hoe ze zich ervan bewust moeten zijn
Ze weten niet hoe ze over haar moeten praten
Ze kunnen niet om hulp vragen
Ze weten niet hoe en weten nog niet eens dat hun emoties en verlangens kunnen worden ingeperkt en verborgen
Hiervoor hebben ze ouders die hen hierbij moeten helpen. Zoek uit wat er aan de hand is en verminder ongemak zoveel mogelijk. Dit is precies de hoofdrol van een ouder en een volwassene in het algemeen. Het gaat helemaal niet om straffen en "opvoeden".
Laten we een paar voorbeelden bekijken.
- Altijd zo'n kalme en gehoorzame tweejarige Vanechka vandaag is gewoon een soort duivel. Hij schreeuwt, jankt, trapt. En de reden is de boorhamer van de buren. Vanechka sliep vanmiddag, maar rusteloos en angstig kon hij niet volledig rusten. Mam hield hier geen rekening mee, en mensen zijn in zicht en hoeven dit niet te weten. Maar tegelijkertijd moeten we begrijpen dat de jongen zich zo lelijk gedraagt, niet omdat hij een slechte jongen is, maar omdat hij zich om de een of andere reden nu ongemakkelijk voelt.
- De vijfjarige Masha beledigt haar jongere zus vaak, en zijzelf huilt constant, zeurt, is wispelturig. Er zijn niet genoeg krachten. Wat ouders niet deden: ze scholden, praatten en straften - niets helpt. En Masha voelt gewoon de liefde van haar ouders niet na de geboorte van haar zus. Al hun aandacht gaat naar de jongste, ze slissen met haar, ze zijn aanhankelijk met haar. En Masha is al volwassen, ze heeft zelf met veel dingen te maken.
- Toen hij zeven jaar oud was, overstelpen de ouders van Oleg hem gewoon met geschenken, omdat het gezinsinkomen hem dat toelaat. Maar elke keer in de winkel is Oleg hysterisch: hij jankt, gilt, vloekt, smeekt om steeds meer speelgoed. Waarom? Als we dieper graven, ontdekken we dat de ouders van Oleg alleen kopen wat zij denken dat nodig is. Ze vragen nooit, wat wil Oleg? Hij wil immers altijd iets heel anders dan wat 'juist' en mooi is.
- Zelfs de beruchte verwennerij (dit komt minder vaak voor dan volwassenen denken, maar komt nog steeds voor) - dit is de behoefte van het kind aan grenzen. Ja, wees niet verbaasd, het kind heeft behoefte aan grenzen. Met haar hulp leert hij deze wereld adequaat waar te nemen en zijn plaats erin te vinden.
Zo zien we dat er achter elke gril van het kind een of andere onvervulde behoefte schuilt. Je hoeft alleen maar aandacht te besteden aan je kinderen, het te onderscheiden, erachter te komen en, indien mogelijk, te elimineren. En dan komt het goed met iedereen: zowel kinderen als ouders.
