Communicatie en gezamenlijke spelletjes tussen kinderen zijn niet altijd sereen en vreugdevol. Ouders zijn vaak getuige van gewelddadige conflicten, procedures en zelfs gevechten. De eerste impuls is om de situatie in eigen handen te nemen en de ruzie op welke manier dan ook tot niets te reduceren, maar met meer nuchtere reflectie zal elke liefhebbende ouder begrijpen dat de situatie niet op deze manier kan worden opgelost, een meer zinvolle en diepere benadering is verplicht. Het is handig voor vaders en moeders om te weten hoe een conflict tussen kinderen kan worden opgelost, als het is ontstaan, en in welke situaties het beter is om zich niet te bemoeien met wat er gebeurt.
Conflicten bij kinderen onderscheiden zich door het feit dat ze dienen als een manier om de wereld te leren kennen en om zichzelf te presenteren. Met vallen en opstaan proberen jonge kinderen hun plaats in het leven en de samenleving te begrijpen en te vinden. In het begin gebeurt dit allemaal onbewust en op het niveau van intuïtie. Ouders moeten zelf beslissen hoe serieus ze conflicten tussen kinderen nemen - dit zal vanaf jonge leeftijd helpen om het kind het vermogen op te bouwen om te communiceren en verschillen op te lossen.
Wat ouders moeten doen als kinderen vechten?
Ga er niet vanuit dat alle grieven en ruzies tussen kinderen vanzelf zullen worden opgelost. Kinderen zijn zo ruimdenkend over hun emoties dat ze deze niet kunnen beheersen zonder de hulp van hun ouders. Maar als het de taak van volwassenen is om een onafhankelijk en verstandig persoon op te voeden die weet hoe hij zich in een team moet gedragen, dan moet inmenging in het spel van kinderen tactvol genoeg zijn en geen psychologische bedreiging vormen. Er zijn een aantal belangrijke punten om op te letten bij het oplossen van conflicten tussen kinderen.
1. Gebrek aan objectiviteit is de belangrijkste reden waarom een volwassene verkeerde conclusies kan trekken. Leer afstand te nemen van de wereld van je eigen voorkeuren en antipathieën, behandel de baby niet een beetje slechter alleen omdat hij in jouw ogen een pestkop of een ondeugende persoon is.
2. Het probleem van persoonlijke ruimte kan zelfs volwassenen aan weerszijden van de barricades scheiden. Leer kinderen vanaf de eerste dagen om andermans en hun eigen territorium te respecteren. Dit geldt voor alles: een eigen hoekje, speelgoed, spullen, servies (mits geaccepteerd in het gezin). Het concept van eigendom betekent echter niet dat je het speelgoed van iemand anders niet kunt nemen of het jouwe aan iemand anders kunt geven. Kinderen moeten van jongs af aan vriendelijkheid en solidariteit worden bijgebracht en het verlangen om iets te doen dat anderen behaagt, moet bij hen worden ontwikkeld, en dat is gratis. Conflicten die zich ontwikkelen op basis van "Ik zal niet geven - geef terug" moeten worden gepacificeerd zonder lawaai. Soms is het handig om de kinderen af te leiden van de eigendomsverdeling en het probleem later met hen te bespreken.
3. Onderschat je kinderen niet. Veel conflicten lossen ze zelf met succes op. Soms is het nuttig om een externe waarnemer te worden en niet te interfereren met de ontwikkeling van gebeurtenissen (we hebben het alleen over situaties die geen bedreiging vormen voor de morele en fysieke gezondheid). Als de ruzie escaleert, kun je rustig vragen of de kinderen hulp nodig hebben. Meestal vragen ze zelf om de tussenkomst van volwassenen door middel van klachten en tranen, of, omgekeerd, lossen ze het liefst alles zelf op.
Hoe volwassenen conflicten tussen kinderen kunnen oplossen
In elke situatie is het de taak van ouders om kinderen te leren omgaan met de problemen van het leven en ontevredenheid over wat er gebeurt. En dit moet worden gedaan terwijl ze klein zijn en de autoriteit van een volwassene nog steeds vrij hoog is.
Idealiter zouden volwassenen tijdens kindergeschillen en geschillen passieve bemiddelaars moeten blijven die weloverwogen woorden gebruiken om de emoties van kinderen in de juiste richting te kanaliseren.
1. Open de ogen van uw kinderen voor wat er gebeurt in hun luidruchtige gezelschap. Laat iedereen de situatie beschrijven zoals hij die ziet. Vaak kunnen onschuldige spot en beledigingen een levenslang psychologisch trauma worden, en met tijdige interventie van een volwassene kan dit worden vermeden.
2. Geef de kinderen de sleutel om het probleem op te lossen, laat ieder zijn eigen versie voorstellen van hoe het conflict op te lossen. Als er geen uitweg wordt gevonden door gezamenlijke inspanningen, zeg dan rustig dat het spel voorbij is, en als de kinderen geïnteresseerd zijn om het voort te zetten, dan moeten ze tot een redelijk compromis komen, bijvoorbeeld om aan elkaar toe te geven.
3. Moedig de kinderen aan om nieuwe regels op te stellen om toekomstige verwarring te voorkomen. Als het je is gelukt om samen één conflict op te lossen, het resultaat te consolideren, prijs dan de bijdrage van elk kind aan het succes van de gemeenschappelijke zaak.
Denk aan de beïnvloedbaarheid van baby's: schakel op momenten van gewelddadige conflicten hun emoties over op iets anders - niet minder levendig en beïnvloedbaar. Denk later, als de hitte is afgekoeld, aan het verleden en bespreek een probleem dat zich enige tijd geleden heeft voorgedaan. Laat niet alles zijn gang gaan, doe niet alsof er niets is gebeurd.
Om het conflict tussen kinderen op te lossen, ga je in de positie van elk kind, kijk naar de wereld door zijn ogen, denk aan je kindertijd, negeer tranen en verwijten niet, want de kwetsbaarheid van de ziel van een kind laat een stempel op het leven achter.
Kijk naar de acties van de kinderen. Alles wat ze weten en kunnen, leggen we ze voor, en als iets in je gedrag je zorgen baart, kijk dan eens wat beter, misschien is dit gewoon een reactie van je eigen gedrag.
Last but not least, geef kinderen het gevoel dat ze een team zijn. Laat ze stout spelen, stout spelen, maar als je voelde dat er op dat moment eenheid tussen hen geboren werd, trek je dan terug. Ook al zijn ze maar een klein beetje de grens overgestoken, het feit dat de kinderen samen zijn, zou vooral een plezier moeten zijn.
