Echtscheiding is een ernstige tragedie in het leven van elk gezin. Echtscheiding voor kinderen wordt een echte ramp. Voor een kind dat net een systeem van waarden en een idee van liefde vormt, is dit een echte ineenstorting, een ernstig psychologisch trauma. Het kind is bang, hij is boos en begrijpt helemaal niet hoe hij verder moet leven.
De weerstand van een kind tegen stress en psychologische flexibiliteit hangt voor een groot deel af van zijn leeftijd. Kinderen jonger dan 6 jaar ervaren de meest pijnlijke gezinsbreuk, aangezien de basis van hun gezonde psycho-emotionele ontwikkeling in deze periode stabiliteit en vertrouwen is.
Hoe kunnen volwassenen kinderen helpen omgaan met stress?
- Baby's tot 1, 5 jaar hebben natuurlijk nog niet door wat er gebeurt, maar de nervositeit en opvliegendheid van hun ouders wordt op hen overgedragen. Ze worden huileriger, prikkelbaarder en er kunnen slaapstoornissen optreden. Het kind zal worden geholpen door de maximale naleving van zijn gebruikelijke dagelijkse routine. Je moet het kind zo vaak mogelijk in je armen nemen, hem knuffelen, dan zal hij zich beschermd kunnen voelen.
- Op de leeftijd van 1, 5 tot 3 jaar gaan kinderen heel hard door de veranderingen in het leven van het gezin. Op deze leeftijd is de hele wereld voor hen een familie. Hoe de ouders het hen ook uitleggen, ze kunnen niet begrijpen waarom papa of mama er niet meer is. Vaak worden kinderen erg nerveus, er kunnen ontwikkelingsachterstanden zijn. Om ervoor te zorgen dat het kind zo gemakkelijk mogelijk met de situatie omgaat, moeten ouders, net als voorheen, deelnemen aan het leven van het kind en zoveel mogelijk de gebruikelijke manier van leven behouden.
- De leeftijdsgroep van kinderen van 3 tot 6 jaar kan de ware redenen voor de scheiding van ouders nog niet begrijpen. Het is heel tragisch als kinderen denken dat de scheiding door hen is gebeurd. Kinderen kunnen worden achtervolgd door de angst voor de donkere, rusteloze slaap. Het zal gemakkelijker voor hen zijn als de ouders op vriendschappelijke voet uit elkaar gaan, en ze zullen zelf niet in langdurige depressie verkeren. Veel ouders maken een ernstige fout wanneer ze hun gevoelens met hun zoon of dochter beginnen te delen of hun woede op kinderen afreageren. Ouders kunnen het beste naar een psycholoog gaan en het kind naar een kinderarts brengen.
- Oudere kinderen in de leeftijd van 6 tot 11 jaar begrijpen al de redenen en betekenis van de scheiding van hun ouders. Op deze leeftijd beginnen kinderen bang te worden om dierbaren te verliezen, om alleen te zijn. Ze geloven dat ze hun ouders kunnen helpen om weer een gezin te worden, hiervoor kunnen ze actie ondernemen. Op dit moment moeten ouders vriendschappelijke relaties met elkaar aangaan, ruzies en wederzijdse beschuldigingen in aanwezigheid van kinderen uitsluiten. Elk van de ouders moet zoveel mogelijk tijd met hun kinderen doorbrengen, geïnteresseerd zijn in hun gedachten en gevoelens en met hen wandelen. Het is handig om plezierreizen en nieuwe gezamenlijke hobby's te organiseren.
Welke relatie de ouders ook hebben, het belangrijkste is, als ze al kinderen hebben, eerst aan hen denken. Kinderen zijn immers zeker niet verantwoordelijk voor wat er tussen volwassenen gebeurt.
