Zelfs religieuze mensen die getrouwd zijn, kunnen met onoverkomelijke tegenstellingen worden geconfronteerd en komen tot de wens om te vertrekken. De meeste wereldreligies staan echter negatief tegenover echtscheiding en regelen duidelijk in welke situaties het wel en niet kan. Om een kerkelijk huwelijk te ontbinden, is het noodzakelijk om de positie van de kerk in relatie tot echtscheiding te kennen.
Orthodoxie heeft echtscheiding traditioneel sterk negatief behandeld. Bovendien was echtscheiding lange tijd in principe zelfs voor leden van de koninklijke familie onmogelijk. In de huidige situatie past de kerk zich aan aan veranderingen in de samenleving, met behoud van haar principiële positie. Het sociale concept van de Russisch-orthodoxe kerk heeft een speciale sectie gewijd aan het gezin. Het veroordeelt echtscheiding omdat het in strijd is met het evangelie en ook schadelijk is voor zowel echtgenoten als hun kinderen. In sommige gevallen is kerkscheiding echter als laatste redmiddel toegestaan. Dergelijke situaties omvatten verraad van een echtgenoot, zijn onbekende afwezigheid, ongeneeslijke geestesziekte, alcoholisme en drugsverslaving, evenals seksueel overdraagbare aandoeningen. Als het burgerlijk huwelijk dat is gesloten bij de burgerlijke stand wordt ontbonden, en de echtgenoten hebben lange tijd niet samengewoond, kan ook hun kerkelijk huwelijk nietig worden verklaard, wat echter niet wordt goedgekeurd als er geen ernstige redenen voor echtscheiding zijn. Na een echtscheiding staat de orthodoxe kerk hertrouwen toe als de persoon niet schuldig is bevonden aan de echtscheiding. Deze optie wordt echter niet overdreven goedgekeurd door de priesters. De moderne katholieke kerk is nog strenger over echtscheiding. Een katholiek huwelijk kan niet eindigen in een echtscheiding, maar kan onder bepaalde voorwaarden nietig worden verklaard. De reden hiervoor kan het niet-naleven van de basisvoorwaarden van het huwelijk zijn - huwelijkstrouw, samenwonen, enz. Maar zelfs in het geval van een echt conflict moedigt de katholieke kerk echtgenoten aan om hun best te doen om zich te verzoenen. Een katholieke echtscheiding wordt in een speciale kerkelijke rechtbank overwogen en duurt meestal 2-3 jaar. Deze rechtbank beslist ook of ex-echtgenoten kunnen hertrouwen. Iedereen die zich schuldig maakt aan een echtscheiding kan een tweede huwelijk in de kerk worden ontzegd. De islam heeft ook een negatief oordeel over echtscheiding. Traditioneel is de praktijk van echtscheiding binnen het kader van deze religie echter gemakkelijker dan in het christendom. Traditioneel was het genoeg voor de echtgenoot om het drievoudige "Scheiding!" met getuigen en zijn huwelijk werd ontbonden. Officieel is de echtgenoot niet verplicht de reden van de echtscheiding uit te leggen en dwingende argumenten voor hem te hebben, terwijl de onredelijke ontbinding van het huwelijk wordt veroordeeld. Een vrouw kan ook scheiden, maar op voorwaarde dat ze aan religieuze autoriteiten kan bewijzen dat haar man zijn plichten in het huwelijk niet heeft vervuld, bijvoorbeeld zijn gezin niet kon onderhouden, overspel pleegde, enz. Echtscheiding wordt ook ontmoedigd in het jodendom. Voor de bruiloft tekenen de pasgetrouwden echter een schijnhuwelijkscontract, waarin onder meer de voorwaarden voor een eventuele echtscheiding zijn vastgelegd. Het specifieke van echtscheiding in het jodendom is dat beide echtgenoten er toestemming voor moeten geven. In dit geval kunnen ze na een scheiding probleemloos hertrouwen.
