Meestal realiseren zelfs de meest verantwoordelijke ouders zich niet volledig dat zo'n periode een zeer grote test in het leven van een kind is, en naaste mensen zijn verplicht om kinderen te helpen deze periode pijnloos te overwinnen.
Allereerst kunnen de familie en naaste mensen in het algemeen hun kind helpen met ouderlijke liefde en onbeperkt geduld. Ondanks de externe vervreemding is het voor kinderen erg belangrijk om te weten dat dierbaren klaar staan om naar hen te luisteren, dat ze niet alleen hun successen en positieve indrukken, maar ook negatieve situaties die hen overkomen, met hun ouders kunnen delen, advies kunnen geven en psychologische steun geven in een moment van wanhoop … Ouders luisteren in de regel, maar horen de tiener niet, zich niet realiserend dat als ze hun kind nu niet horen, ze het nooit zullen horen.
Kinderen zijn niet openhartig tegen naaste mensen, omdat ouders hen soms, in plaats van steun, overladen met moraliserende, vervelende dialogen over de voor- en nadelen van bepaalde dingen, waarbij ze resoluut vasthouden aan hun onvoorwaardelijke ouderlijke recht en gezag. Ze zeggen het banale: "Hier ben ik op jouw leeftijd … En je hebt me niet gehoorzaamd, daarom lijdt je nu." Dit is hoe het egoïsme en de hypocrisie van de ouders zich manifesteren, en kinderen begrijpen en voelen dit acuut. Adolescenten onderscheiden subtiel leugens, leggen niet alleen de leugens van irritant moraliseren bloot, maar worden ook woedend van koude onverschilligheid, omdat ze op deze leeftijd extreem kwetsbaar zijn en alles ter harte nemen.
Veel volwassenen, wijs met levenservaring, zeggen: "De overgangsperiode is niet eng, het gaat vanzelf voorbij." Maar hier was het nodig om toe te voegen: "Het belangrijkste is om te slagen zonder gevolgen voor het kind", anders is het later onmogelijk om het te repareren of de tijd terug te spoelen.
