Waarschijnlijk zijn er maar weinig mensen die zich niet met genegenheid herinneren aan de lang vervlogen kindertijd, de tijd van zorgeloze spelletjes, ongestoord plezier. Maar zijn kinderspellen echt zo licht en eenvoudig? Hebben ze geen bepaalde betekenis, zijn ze niet belangrijk voor de normale vorming en ontwikkeling van het kind?
Deze vraag is door veel kinderpsychologen gesteld. Net zoals de spelletjes van dieren (zowel jong als volwassen) hun "ernstige" gedrag simuleren: een kitten vangt een stuk papier aan een touwtje, puppy's bijten, - zo kunnen de spelletjes van mensenkinderen een repetitie worden genoemd van de activiteiten die liggen voor hen in de toekomst. Wat zijn de belangrijkste soorten games die de activiteit van volwassenen imiteren die in het gedrag van kinderen kunnen worden overwogen?
Voor een kind van één tot drie jaar oud is misschien de belangrijkste interesse in spelen, in het manipuleren van speelgoed, onderzoek. Een rammelaar, een auto op wielen, een teddybeer, een pop zijn niet alleen een middel tot vermaak en leuk tijdverdrijf voor hem. Speelgoed voor een kind is in de eerste plaats een onderzoeksobject. Het kind ontdekt de wereld; hij zal in de toekomst hetzelfde doen, opgroeien en volwassen worden. Het nieuwe speeltje ondergaat een grondig onderzoek, gevoel; kinderen proeven het vaak zelfs. Dan ontdekken ze de functionele eigenschappen van het speelgoed: je kunt rammelen met een rammelaar, je kunt een auto laten rollen, een beer kan worden geknuffeld en mee geslapen, een pop kan worden gewiegd en in een wiegje worden gelegd. Vaak gaat een kind verder in zijn honger naar kennis: breekt een stuk speelgoed om te zien wat erin zit.
Is het niet zo dat het proces van het beheersen van speelgoed door een kind erg doet denken aan het onderzoeksproces in het algemeen, zo inherent aan de mens? Ten eerste de studie van de uiterlijke eigenschappen van het onderwerp; dan - wat je ermee kunt doen, waarvoor aanpassen. Natuurlijk zal een object dat nergens goed voor is, niet door de mens worden gebruikt; dus het kind zal snel zijn interesse verliezen in speelgoed dat niet aan zijn behoeften voldoet: als je er niet mee kunt rennen, maak er dan geluiden mee, imiteer op de een of andere manier het gedrag van volwassenen; in één woord - spelen. En zelfs het breken van speelgoed is een model van het verkennende gedrag van een persoon die zich afvroeg wat de oorzaak-gevolgrelaties van objecten en verschijnselen zijn.
De voorkeur die een kind al op jonge leeftijd aan speelgoed geeft, is dan ook geen toeval. Het was toen dat zijn cognitieve vaardigheden werden gevormd, waardoor een persoon rationeel werd. Van een baby, wiens interesses allemaal zijn teruggebracht tot voedsel, wordt het kind, dat heeft leren omgaan met speelgoed, een onderzoeker die actief de wereld om hem heen leert.
Het kind groeit op, heeft contact met andere kinderen, gaat met hen om. En in de periode van 5 tot 6 jaar komen andere functies van het spel - sociaal - naar voren. Vijftien, tag, hide and seek, blind man's buff - in al deze gezamenlijke spellen geven kinderen niet alleen hun energie, maar verwerven ze ook die kwaliteiten die nodig zijn voor het bestaan van een persoon in de samenleving, voor de gezamenlijke en doelgerichte activiteit van een groep van mensen.
In dergelijke spellen worden rollen duidelijk toegewezen: er wordt een "chauffeur" geselecteerd die andere deelnemers gaat zoeken, inhalen en inhalen. Verkiezingen worden, naar het begrip van de kinderen, eerlijk gehouden: met behulp van een telrijm. Het ritueel wordt strikt nageleefd: als een deelnemer om de een of andere reden het spel even moet verlaten, roept hij: "Churiki!" Wie aanbiedt om verstoppertje, tikkertje en andere spelletjes te spelen, heeft het recht om onmiddellijk te zeggen: "Chur, geen water!". Gezien in "zhuhvaniya", het overtreden van de regels, wordt gecensureerd. Dit is hoe de normen van sociale activiteit worden gevormd: bereidheid om de regels te gehoorzamen; erkenning van een uitzondering op de regel in sommige gevallen, maar het is verplicht met inachtneming van de nodige formaliteiten; eerlijkheid en gelijkheid van de deelnemers aan het spel.
Dus de spelletjes van kinderen - voor elke leeftijd hun eigen, steeds ingewikkelder, - een belangrijke, zo niet de belangrijkste factor bij het voorbereiden van een kind op volwassenheid en het normaal functioneren van een persoon in de samenleving.
