De dood van je eigen kind is het ergst mogelijke verlies ter wereld. De zoon die je hebt grootgebracht, aan wie je je leven hebt gewijd, stierf tragisch - het is ongelooflijk moeilijk om met zo'n verdriet om te gaan.
instructies:
Stap 1
Je zult moeten vechten tegen je drang om de hele tijd aan hem te denken. "Scrollen" in het hoofd van de gelukkigste momenten van gezamenlijk tijdverdrijf - zoals: geboorte, de eerste woordjes, wandelen in het park, helpen met huiswerk kan alleen mentaal lijden en pijn veroorzaken. Waarom doe je dit? Zulke zelfkwelling zal je geliefde zoon niet teruggeven, die de dood zo onverwachts van je heeft weggenomen. De herinnering aan hem zal ongetwijfeld voor altijd in je hart blijven en heldere, zuivere herinneringen zullen je ziel verwarmen. Maar constante gedachten aan hem kunnen alleen maar leiden tot een zenuwinzinking.
Stap 2
Laad jezelf maximaal op met werk. Hard werken dat veel tijd kost, laat je niet de kans om constant te huilen en aan je dode zoon te denken. Psychologen hebben lang bewezen dat dit een zeer effectieve manier is om uit een diepe psychologische crisis te komen met het minste verlies voor de geestelijke gezondheid. Neem allerlei extra geld op het werk en tegelijkertijd freelance - doe wat je wilt, alleen zodat je een minimum aan tijd hebt - voor een korte rust, eten en slapen. Toegegeven, deze "therapie" kan niet langer dan twee of drie maanden worden voortgezet.
Stap 3
Als je het gevoel hebt dat je de stroom van opkomende emoties niet zelf aan kunt, neem dan contact op met een gespecialiseerde psychotherapeut. Hij zal je de nodige morele steun geven, luisteren en je naar hartelust laten praten, samen vinden jullie de beste manier om de dood van je zoon te overleven. Een psychotherapeut in deze situatie is een ideale hulp voor eenzame mensen die geen naaste familieleden hebben die hen in moeilijke tijden zouden steunen en hen zouden helpen om met een dergelijk verlies om te gaan.
Stap 4
Krijg een baby als je financiële en biologische mogelijkheden je toelaten. Het maakt niet uit welk geslacht hij is, of hij geadopteerd is of dat je hem zelf baart - het belangrijkste is dat hij je aankijkt met bewonderende kinderogen, de woorden "mama" en "papa" brabbelt en constante aandacht opeist voor zichzelf. Alle ontberingen zullen verdwijnen, je ziel zal gemakkelijker worden als je 's nachts de baby in de wieg hoort snuffelen en zijn vreugdevolle glimlach ziet.
