Het vaderinstinct - je zou kunnen denken dat het zou moeten bestaan, naar analogie met het moederinstinct. In feite zorgde de natuur er niet voor dat vaders zich zorgen maakten over het nageslacht, maar in de menselijke samenleving is het gezin gebouwd op de principes van liefde en wederzijdse zorg, dus we kunnen zeggen dat het 'vaderlijke instinct' nog steeds bestaat.
Wat kan het vaderlijke instinct worden genoemd?
Ondanks het feit dat de natuur niet voorziet in het vaderlijke instinct, zijn er enkele gedragspatronen die zo kunnen worden genoemd. Bepaalde eigenschappen zijn inherent aan mensen, omdat ze zijn opgegroeid in de samenleving en sociale normen van kinds af aan door hen zijn geabsorbeerd. Er zijn alleenstaande vaders, die zowel kinderen als alleenstaande moeders moeten opvoeden, hoewel dit minder vaak voorkomt.
Het verschil tussen het vaderlijke 'instinct' en het moederlijke is dat het gebaseerd is op rationeel handelen, terwijl vrouwen eerder intuïtief handelen. Sommige psychologen weigeren over het algemeen over dit fenomeen te praten en geven er de voorkeur aan het woord 'instinct' niet te gebruiken in relatie tot vaderlijke liefde. Het is moeilijk om tegen dit standpunt in te gaan. Niettemin worden zelfs in de natuur gevallen van manifestatie van vaderlijke zorg voor nakomelingen waargenomen, wat ons niettemin in staat stelt te spreken van enkele instinctieve neigingen. Bij pinguïns broeden vaders bijvoorbeeld eieren uit, en dit duurt enkele weken! Gedurende deze tijd verliezen pinguïns tot 40% van hun lichaamsgewicht, dat is ongeveer 5-6 kg. Het is moeilijk om dit gedrag een zinvolle zorg te noemen; het lijkt eerder een instinct. Hoewel het geval van pinguïns zeldzaam van aard is, is het misschien de moeite waard om het het vaderlijke instinct te noemen.
Hoe het vaderlijke instinct ontwaakt
Als bij vrouwen het voortplantingsinstinct door de natuur is vastgelegd en vaak de neiging tot bepaalde acties bepaalt, wordt bij vaders het verlangen om nakomelingen te krijgen en ervoor te zorgen na verloop van tijd wakker. Familiepsychologen leggen het zo uit. In de eerste fase van de relatie probeert een jong stel zich aan elkaar aan te passen. Mensen bouwen een manier van leven op die bij hen beiden past, omdat ze daarvoor gescheiden leefden en geen rekening hoefden te houden met de wensen en behoeften van elkaar.
Dan hebben ze een kind. Dit is de derde persoon! Hij is nog vrij klein, maar hij toont al zijn individualiteit, hij heeft constante zorg en aandacht nodig. Deze verantwoordelijkheid is een zware beproeving voor een jong gezin, aangezien de zojuist uitgewerkte regels aan het afbrokkelen zijn. De jonge vader heeft tegenstrijdige gevoelens. De vrouw raakt een beetje vervreemd, het kind neemt al haar aandacht in zich op. In het begin voelt een man zich ongemakkelijk, hij probeert meestal vaderlijke verantwoordelijkheden te vermijden. Maar de tijd verstrijkt, en hij merkt hoeveel de baby op hem lijkt, begint tegen hem te praten, merkt dat het kind interessant is als persoon. Veel vaders beginnen echt van hun kinderen te houden en voor hen te zorgen als ze 2 of 3 jaar oud zijn. Daarvoor waren ze gewoon bang voor kinderen, dit is precies de conclusie die psychologen hebben getrokken.
Interessant is dat de liefde van moeders en vaders zich op verschillende manieren manifesteert. Vrouwen glimlachen vaker naar baby's en vaders nemen kinderen vaker in hun armen. Moeders houden van lange gesprekken met hun kinderen, en vaders houden van samen spelen, zoals voetbal of iets met hun eigen handen maken.
