Kinderen die van hun ouders zijn beroofd, worden meestal gebrandmerkt met een weeshuis. Dit betekent dat ze in de samenleving met medelijden en angst naar zulke mensen kijken, niet gelovend dat ze echt iets in het leven kunnen bereiken. Geen grap - volgens statistieken begeeft ongeveer 40% (!) van de afgestudeerden van weeshuizen in Rusland zich op een crimineel pad. Aan de andere kant kent iedereen enkele weeshuizen, waar ze de kleintjes proberen te omringen met bijna moederlijke genegenheid en zorg.
Mam, wat ga ik doen?
Er kunnen heel veel redenen zijn waarom een kind in een weeshuis terechtkomt. Sommigen lieten hun ouders vermoorden, de meesten werden het ouderlijk gezag ontnomen wegens dronkenschap of misbruik, sommigen werden gewoon in de steek gelaten. De taak van de staat, waarmee zij met wisselend succes omgaat, is de voortdurende ondersteuning, socialisatie en opvoeding van deze kinderen.
Kindertehuizen, zoals kleuterscholen en scholen, kunnen anders zijn. Sommigen van hen lijken echt op een gevangenis - het hangt al af van het onderwijzend personeel. Voor het grootste deel doen kindermeisjes, opvoeders, weeshuisleraren echt hun best om deze kinderen liefde en genegenheid te geven, maar als het menselijk hart gemakkelijk 30, 50, 100 kinderen kan huisvesten, dan is er gewoon niet genoeg tijd voor iedereen. En om deze reden verandert het opvoeden van kinderen in een lopende band.
Psychologen zeggen dat elk kind dat door hun ouders in de steek wordt gelaten, hoe klein ze ook zijn, het slachtoffer is van een ernstig psychologisch trauma dat niet langer kan worden genezen.
Het blijkt zo te zijn: tot 4 jaar zit de baby in het Babyhuis, waar hij al vriendjes heeft, waar hij went aan de kindermeisjes en opvoeders. Dan wordt hij overgeplaatst naar een weeshuis - en moet hij de kinderen weer leren kennen, wennen aan de plaatselijke orde en het nieuwe onderwijzend personeel. Vaak gaat het kind daarna, op 7-jarige leeftijd, naar een internaat, waar een extra indeling in senior- en juniorklassen kan plaatsvinden. Natuurlijk doorloopt elk kind ongeveer dezelfde stadia van socialisatie, maar feit is dat hij na de kleuterschool, school, universiteit 's avonds thuiskomt bij zijn moeder. En deze kinderen kunnen nergens heen - en elke keer moeten ze op zo'n jonge leeftijd helemaal opnieuw beginnen. Maar dat is slechts één probleem.
Mam, hoe zal ik leven?
Een andere is dat kinderen uit weeshuizen in een besloten ruimte leven. In dit opzicht zijn weeshuizen echt als een gevangenis - ze hebben hun eigen wetten, er is een speciaal leven, en als de kinderen opgroeien en zich in de "grote wereld" bevinden, weten ze gewoon niet hoe ze zich moeten gedragen. Bovendien hebben weeshuiswerkers volgens de wet niet het recht om kinderen te dwingen te werken, inclusief bijvoorbeeld helpen in de keuken. En dan zal de afgestudeerde van het weeshuis, nadat hij zijn legale appartement van de staat heeft ontvangen, niet weten hoe hij het moet schoonmaken en hoe hij voor zichzelf moet koken. Weinigen zullen weten hoe ze de kost moeten verdienen. Vandaar het enorme percentage criminelen.
10% van de afgestudeerden van weeshuizen krijgt hoger onderwijs en vindt een waardige plek in het leven.
Dat is de reden waarom in alle instellingen waar kinderen zonder ouders worden opgevoed, wordt aangenomen dat een kind altijd beter is in een gezin - autochtoon, pleeggezin, pleeggezin - dan in een weeshuis. Het weeshuis is geen gevangenis. Maar hij maakt ook nooit iemand blij.
