Er zijn verschillende onderhandelingstechnieken. Laten we eens kijken welke van hen kinderen intuïtief gebruiken in hun conflicten, en hoe we ze zouden willen leren.
Krachtige strategie voor conflictoplossing. Dit is waarschijnlijk de meest gebruikelijke methode die door peuters in de zandbak wordt gebruikt zonder tussenkomst van een volwassene. Waar het op neerkomt is dat je je eigen kracht moet gebruiken, dat wil zeggen dat de belangen van slechts één kant worden bevredigd. Met als resultaat: een kind is blij, hij nam zijn speeltje; de tweede huilt. Maar laten we niet tot het uiterste gaan: er zijn situaties waarin een machtsstrategie heel toepasselijk is. Namelijk:
- de waarheid staat aan de kant van één kind - de eigenaar van het speelgoed gaat bijvoorbeeld al weg en haalt zijn eigen speelgoed op;
- het conflict duurt lang - de kinderen kunnen het speelgoed niet lang delen;
- de kosten om het conflict voort te zetten zijn te hoog - de spanning neemt toe, wat bij beide kinderen tot hysterie zal leiden.
Ik denk dat veel ouders het met me eens zullen zijn dat het gebruik van een krachtige strategie om uit het conflict te komen een laatste redmiddel moet blijven, het is beter om eerst te proberen te onderhandelen.
Compromis. De speeltuin is een goede, zo niet ideale plek om uw kind de vaardigheden te leren om compromissen te sluiten. Zoals hierboven vermeld, gebruiken kinderen intuïtief de krachtige methode: ze komen, zien het speelgoed dat ze leuk vinden en nemen het. Wees niet lui, doe je best om je kind te leren onderhandelen. Hoe eerder je hiermee begint, hoe beter. Je kind de vaardigheden aanleren om tot een compromis te komen zal geduld vergen, maar je zult heel blij zijn met de resultaten.
Wat moet er gedaan worden? Stel dat u weet dat het favoriete speelgoed van uw kind auto's en verschillende uitrustingen zijn. Dus je begrijpt dat, nadat hij naar de zandbak is gekomen, het kind zich eerst naar de auto's van andere mensen haast. Maak er een gewoonte van om veel speelgoedauto's mee te nemen, niet noodzakelijk de auto's waarmee uw kind goed speelt. Neem veel verschillende. Deze auto's zijn nodig voor inruil. Leer uw kind systematisch om niet met lege handen naar iemands speelgoed te komen vragen. Geloof me, het is veel gemakkelijker om te veranderen dan gewoon te vragen. Dit geldt vooral voor jongere kinderen (ongeveer 2 jaar oud). Wees niet lui om een groot pakket met verschillende uitrustingen mee te nemen voor een wandeling. Geloof me, het is makkelijker om een pakket speelgoed mee te nemen dan constant de tranen te zien van baby's die niet één speelgoedauto kunnen delen.
Eerst zal het kind de handeling zelf onder de knie krijgen: om iets te ontvangen, moet je iets geven. De volgende stap is om je kind te leren dat de uitwisseling gelijk moet zijn: als je om een tractor vraagt, is het nauwelijks de moeite waard om zandvormen in ruil aan te bieden. Dit begrip zal het kind niet onmiddellijk bereiken. Dit vereist immers niet alleen fysieke actie, maar al een intellectuele beoordeling van de situatie. Vraag niet te veel, leg geduldig uit wat de baby moet doen om te krijgen wat hij wil.
Uw geduld en verlangen om uw kind te leren uit conflictsituaties te komen, zullen vruchten afwerpen. Het belangrijkste is om niet op te geven, je kind leert niet in één dag onderhandelen.
Compromis en krachtige methoden zijn natuurlijk niet de enige manieren om conflicten op te lossen. Maar waarschijnlijk de meest gebruikte. Ik wens je wijsheid en succes bij het oplossen van conflicten op de speelplaats. Het is tenslotte in hen dat uw kind zoveel kan leren.
