Een persoon maakt tijdens zijn leven verschillende overgangsperioden door en de adolescentie is een van de moeilijkste daarvan. Het is niet alleen moeilijk voor de tiener zelf, maar ook voor de mensen die hem op dit moment omringen. Het is mogelijk om het leven van uzelf en het kind veel gemakkelijker te maken en de tiener te beschermen tegen de risico's die gepaard gaan met de overgang van kind naar volwassene, door te leren communiceren met de tiener.
Eigenlijk is het raadzaam om vanaf de eerste dag van zijn leven aan jezelf te gaan werken en de juiste relatie met het kind op te bouwen. Psychologen hebben veel artikelen over dit onderwerp geschreven. Maar laten we de situatie bekijken vanuit het oogpunt van gewone ouders. Er zijn verschillende opties voor de ontwikkeling van familierelaties:
- autoritaire opvoeding,
- volledige of gedeeltelijke vervreemding,
- vriendschap.
veronderstelt de onvoorwaardelijke vervulling van alle eisen van de ouders, ongeacht de wensen van het kind. Er is een strikte hiërarchie in het gezin, waarbij het kind altijd op het laagste niveau zit en geen stemrecht heeft. Autoritaire opvoeding is het meest geschikt vanuit het oogpunt van ouders, omdat het kind, dat onder constante psychologische druk staat, gehoorzaam is, nooit herleest en stilzwijgend de bevelen van de ouders gehoorzaamt.
Het is waar dat het op volwassen leeftijd niet gemakkelijk zal zijn voor zo iemand. Iemand die bang is om zijn ouders tegen te spreken, durft helemaal niemand tegen te spreken. Een kind dat is opgevoed door intimidatie, chantage, dat niet het recht krijgt om zijn mening te uiten en hij heeft ook geen recht op deze mening, zal waarschijnlijk niet opgroeien als een zelfverzekerd persoon. In de adolescentie zal een kind proberen zich op verschillende manieren te doen gelden, die niet altijd veilig zijn voor hem en de mensen om hem heen. En nadat hij de vrijheid van ouderlijk toezicht heeft gevoeld, kan hij fouten maken die ouders bang zullen zijn om toe te geven, en dit is een enorm risico dat een tiener in de problemen komt, in een situatie terechtkomt waaruit het heel moeilijk is om een uitweg te vinden, maar onmogelijk alleen. Meestal is een dergelijke opvoeding te wijten aan de wens van de ouders om het kind te beschermen tegen fouten, om hem te beschermen, in plaats van een hekel aan het kind te hebben.
Vervreemding kan desinteresse worden genoemd, onverschilligheid van gezinsleden voor elkaar, of de perceptie van het kind door de ouders als iets levenloos. Met zo'n relatie groeit het kind uit zichzelf, weten de ouders weinig van zijn leven en hoewel het gezin uiterlijk zeer welvarend kan zijn, lijdt het kind aan gebrek aan aandacht. Als een tiener in de problemen zit, kunnen ouders niet begrijpen waarom dit gebeurde, omdat er geen conflicten waren in het gezin.
- dit is liefde, respect, interesse, gemeenschappelijke zaken en interesses, dit is luidruchtige ruzies en ongebreideld plezier. Zo'n opvoeding geeft het kind het vertrouwen dat het thuis veilig is, dat het thuis altijd begrepen en geaccepteerd zal worden, ondanks zijn fouten en blunders. Succes of mislukking wordt gedeeld, maar ouders beoordelen een kind nooit op zijn prestaties of fouten.
Het beste is om een vriend te worden, het kind vanaf de eerste levensdagen te ondersteunen, niet om te betuttelen, je ervaring op te leggen, maar om je je eigen hobbels te laten vullen, je te leren beslissingen te nemen en er verantwoordelijk voor te zijn. Minder kritiek en lege lof: laat het kind leren om zelfverzekerd zijn doelen te bereiken. Het moeilijkste is om te begrijpen, om voorzichtig te leiden, zonder je mening op te dringen. Laat je tiener schreeuwen als je zin hebt om te schreeuwen. Sta jezelf toe om je eigen voedsel-, kleding- en muziekvoorkeuren te hebben. Ondersteun je tiener bij zijn hobby's. Luister naar de tiener, zelfs als het lijkt alsof hij complete onzin praat en de commandostructuur niet in acht neemt. Als volwassenen concentreren we ons vaak op ons eigen leven, waarbij we de behoeften en ervaringen van onze eigen kinderen overschaduwen. Dit is een grote fout. Natuurlijk is controle nodig. Maar geen obsessieve totale controle. En rustig en logisch, begrijpelijk voor je tiener.
Bijvoorbeeld: "Ik weet het wachtwoord voor uw pagina op het sociale netwerk, maar ik hoef uw correspondentie niet te bekijken. Ik zou alleen snel toegang moeten hebben tot uw persoonlijke gegevens als u in de problemen komt en alleen om u tijdig te kunnen helpen." Tegelijkertijd stelt deze benadering u in staat uw tiener beter te leren kennen, zich bewust te zijn van zijn behoeften en hobby's, door het goede voorbeeld en op uw eigen fouten les te geven, een tiener op te voeden zonder zijn handen te binden, zonder zijn mond te sluiten.
Soms is er zo'n hormonale storm en is het voor een groeiend persoon moeilijk om zijn emoties op deze momenten te beheersen. Het is belangrijk om met begrip te behandelen, direct, duidelijk te maken dat je het niet veroordeelt, maar begrijpt. Dan om de problemen van de tiener voor de gek te houden, hulp met advies. En heb alsjeblieft geen lange colleges nodig. Het is beter om hard te spreken, soms geen spijt te hebben van een sterk woord om uw houding ten opzichte van de situatie uit te drukken. Een lang gesprek zal alleen maar leiden tot rollende ogen en de manifestatie van negativisme dat inherent is aan adolescenten. Als er ontevredenheid is over het gedrag, spreek dan ronduit, speel niet op. Maar bekritiseer ook niet.
