Wat is dit - positief denken bij het opvoeden van kinderen? Hoe het in de praktijk te brengen? Figuurlijk gesproken is de definitie van positief denken als volgt: "Praat niet over wat je niet wilt, maar over wat je wilt."
Stel dat u bijvoorbeeld naar een boekwinkel bent gekomen om een nieuw boek van uw favoriete schrijver te kopen. Het is onwaarschijnlijk dat u de namen van alle boeken die u niet nodig hebt aan de verkoper zult vermelden, of dat u alle vergelijkbare boeken in de schappen zult doornemen. Hoogstwaarschijnlijk noem je (of vind je jezelf op de plank) precies het boek dat je nodig hebt.
Dus waarom, wanneer we een doel in het leven formuleren (of proberen te formuleren), in 90% van de gevallen bouwen we het volgens het principe "wat ik niet wil". In plaats van 'ik wil slank en mooi zijn' zeggen we 'ik wil niet dik zijn'. En het ergste is dat we onze kinderen dit zeer negatieve gedragsmodel bijbrengen als een manier van leven.
Stel je voor: je besluit een serieus gesprek met je kind aan te gaan over de zin van het leven (of over een serieuze levenshouding). Hoogstwaarschijnlijk zal het een monoloog zijn als "Mijn lieve kind! Mijn hele leven heb ik een hoop fouten gemaakt, deed wat ik absoluut wilde dat ze deed. En omgekeerd - ik deed niet wat ik het liefste wilde. Ik wil niet dat je mijn fouten herhaalt, dus geloof mijn bittere ervaring en onthoud: doe nooit … (de lijst gaat honderd pagina's door), ga niet met zulke mensen om … (een andere lijst), doe niet communiceren met … (lijst van specifieke personen), en honderden meer zoals "niet". En de rest van de tijd, wat hoort hij het vaakst van je? Dat klopt: "niet aanraken", "niet klimmen", "niet gaan", "niet spelen" … Wees niet verrast later als 90% van uw "niet" een gids voor uw kind voor actie: de verboden vrucht is zoet … En vice versa - al uw met bovenmenselijke inspanningen gehamerd tot 10% "moeten!" iets zal blijken te zijn dat nooit zal worden gedaan.
En niet omdat je kind er alles aan doet om je te pesten. Het is eenvoudig, hoe paradoxaal het ook mag lijken, maar als je je kind probeert te behoeden voor fouten, programmeer je hem voor het tegenovergestelde resultaat. Het is zo'n eigenschap van onze psyche (en vooral de psyche van een kind) dat wanneer ons iets verboden is, we dit verbod vaak absoluut instinctief willen overtreden. Je kind gooit dus gewoon reflexmatig het "niet"-deeltje weg, en als gevolg daarvan is al zijn aandacht gericht op precies wat je hem zo koppig verbood. Het is zelfs voor een volwassene moeilijk om "niet aan een witte aap te denken" - vooral als er honderd keer per dag een foto met deze aap voor zijn ogen opdoemt.
Dus je vraagt je af: is het helemaal niet verboden? Waarom, verbieden natuurlijk. Het kan immers gebeuren dat zijn leven afhangt van zijn vermogen om onvoorwaardelijk aan uw verbod te voldoen.
Maar de belangrijkste levensmotivatie van het kind moet de houding zijn ten opzichte van een positief resultaat, en niet een manier om "weg te lopen" voor onvermijdelijke fouten en mislukkingen. Onderwijs is alleen nuttig wanneer het verwerven van kennis of de meest essentiële vaardigheden in het leven wordt gevoeld en gebaseerd op positieve emoties, en een positief resultaat zal opleveren.
En de beste leermethode voor een kind is spelen. Bied je kind aan om een nieuw, spannend spel "Ik wil …" te spelen en leer hoe je de wildste droom in een prachtige realiteit kunt veranderen.
