Het woord "bravado" wordt in de regel in een negatieve context gebruikt, ondanks het feit dat het verwant is aan het woord "dapper", wat een positief kenmerk is van een persoon of een daad. Wat is het verschil tussen moed en bravoure?
Bravado in de taalkunde
Volgens taalkundigen komt het woord "bravado" van het Franse bravade, waarvan de belangrijkste betekenis "roekeloosheid" is. Bravado betekent meestal demonstratieve moed, minachting voor gevaar en agressief gedrag. De negatieve connotatie van het woord wordt gegeven door het feit dat bravoure, in tegenstelling tot moed en moed, in de regel een puur opzichtig karakter heeft. Het betekent dat er geen rationele redenen zijn om op deze manier te handelen, bovendien stelt de door het subject gekozen manier van handelen hem (en in sommige gevallen zijn omgeving) aan zinloos gevaar bloot. Het beroemde diner van de drie musketiers in het belegerde en gebombardeerde bastion van Saint-Gervais was bijvoorbeeld niets meer dan bravoure.
Als je de etymologie van het woord "bravada" tot het einde volgt, blijkt dat het hoogstwaarschijnlijk afkomstig is van het Latijnse bravo, wat "bandiet", "misdadiger" betekent.
In tegenstelling tot fictie, leiden dergelijke demonstraties van durf en onbevreesdheid in het echte leven meestal tot nogal onaangename gevolgen, dus gebruiken de meeste mensen het woord 'bravado', waarmee ze hun afkeuring uiten over de manier van gedrag van een persoon.
Wat vinden psychologen?
Bravado is psychologisch gezien kenmerkend voor mensen die weinig zelfvertrouwen hebben en sterk afhankelijk zijn van de mening van anderen. In wezen is bravoure een compensatie voor een bepaald complex. Iemand die er zeker van is dat anderen hem als laf en zwakzinnig beschouwen, begint belachelijke en gevaarlijke acties te ondernemen, bijvoorbeeld de snelheidslimiet op de weg overtreden of naar een grote hoogte klimmen zonder een praktisch doel. Dergelijke beslissingen zijn vaak kenmerkend voor jonge mensen die niet begrijpen dat hun acties verschillende gevoelens bij anderen oproepen: van neerbuigend medeleven tot oprechte bezorgdheid, maar geen bewondering en respect.
Verwar bravoure en bluf niet, hoewel de concepten vergelijkbaar zijn. Als de pronkende persoon alleen zijn moed wil tonen, dan streeft de bluffer het doel na om tegenstanders te misleiden.
Mensen met een bepaald type karakter pronken echter niet omdat ze anderen ergens van willen overtuigen, maar vanwege het constante verlangen om hun moed en roekeloosheid tegenover zichzelf te bewijzen. Meestal worden dergelijke karaktereigenschappen gevormd als gevolg van psychologisch trauma, waardoor een persoon wordt gedwongen zich zonder enige schroom met zichzelf, zijn gezondheid en leven te verhouden. Zulke mensen hebben een constante bron van adrenaline nodig, ze negeren het gevaar en de risico's, alleen maar om de emotionele verheffing te ervaren die gepaard gaat met een extreme situatie. Anderen zullen deze manier van handelen misschien als bravoure zien, hoewel we het in werkelijkheid meer hebben over latente (onderdrukte) suïcidale neigingen, dus in dergelijke gevallen is het zinvol om een psychotherapeut te raadplegen.
