In het leven van bijna elke persoon rijzen er vragen of je met een kind moet praten over de dood van een geliefde. Als we zeggen, hoe en wanneer? Welke woorden te kiezen om de psyche van het kind niet te traumatiseren?
Psychologen zijn ondubbelzinnig van mening dat het nodig is om te zeggen. Als je het probeert te verbergen, zal het kind vroeg of laat nog steeds van iemand anders leren of raden, en dit zal een minpuntje zijn in de relatie met ouders. Het kind mag niet bedrogen worden, anders gaat het vertrouwen in de ouders verloren. En dan voelen kinderen echt de staat van volwassenen. En als een volwassene een verlies ervaart, begrijpt het kind dat er iets gebeurt en begint het nerveus te worden dat hij de reden niet kan begrijpen.
Het is noodzakelijk om het kind zo snel mogelijk op de hoogte te stellen van het overlijden. Een kind jonger dan 7 jaar kan nog steeds niet volledig begrijpen dat de dood voor altijd is. En kinderen weten niet zo lang en diep te beleven als volwassenen. Daarom zullen ze het nieuws ontvangen met hun kinderachtige wereldbeeld. Het is de moeite waard om het kind uit te leggen wat de dood is. Wat deze uitleg zal zijn, hangt af van de volwassenen. Vanuit hun eigen idee van de dood (atheïstisch of religieus). Informatie moet in doses worden gegeven, maar als er vragen zijn, probeer deze dan zo nauwkeurig en gemakkelijk mogelijk te beantwoorden. En vergeet niet dat als een kind niets vraagt, dit niet betekent dat hij zich geen zorgen maakt. Hij probeert gewoon een nieuw concept voor hem in zijn bewustzijn te brengen - de dood.
Maar of het nodig is om het kind naar de begrafenis te brengen, is een betwistbaar punt. Er is geen definitief antwoord op. Naar mijn mening is het beter om het kind niet mee te nemen, maar hem uit te leggen dat alleen volwassenen naar de begrafenis gaan. Maar later is het nodig om het kind naar de begraafplaats te brengen en de plaats van begrafenis te tonen.
En we mogen niet vergeten dat het kind recht heeft op zijn ervaringen en emoties. Begrijp dit alstublieft. Geef hem de kans om zijn gevoelens te uiten. Kinderen leren alles van volwassenen. Daarom hangt niet alleen het gedrag van het kind op dit moment, maar ook zijn houding ten opzichte van verdriet op volwassen leeftijd af van hoe het gezin zich zal gedragen tijdens de rouwervaring. Als volwassenen doen alsof er niets ergs is gebeurd, dan zal het kind in deze situatie precies dit gedrag leren, en als volwassenen juist heel intense gevoelens ervaren, dan kan het kind bang zijn en zich in de toekomst zo gedragen. Daarom moet je je niet schamen om het kind over je ervaringen te vertellen en je verdriet te tonen, maar richt de aandacht van het kind hier niet constant op. Het leven gaat tenslotte door en je moet jezelf bij elkaar rapen en verder gaan. Volwassenen zijn niet alleen verantwoordelijk voor zichzelf, maar ook voor het gelukkige leven van hun kind.
