"Wat we hebben, houden we niet; als we verliezen, huilen we", zegt een bekend spreekwoord. Dit geldt vooral voor de gevoelens die mensen ervaren na het overlijden van familieleden en vrienden.
Het bijwonen van een begrafenis veroorzaakt vaak niet alleen verdriet, maar ook verrassing. Bij deze trieste gebeurtenis kun je mensen ontmoeten van wie niemand vermoedde dat ze de overledene kenden en liefhadden. Men krijgt de indruk dat iemand na de dood meer gaat waarderen dan tijdens het leven. Soortgelijke gevoelens worden echter ervaren door vrienden en kennissen die constant met de overledene communiceerden, en soms zelfs familieleden die bij hem woonden - ze beseffen plotseling hoe dierbaar ze waren voor degene die ze verloren.
Voor-en nadelen
Elke persoon heeft bepaalde verdienste. Maar er zijn geen mensen die volledig verstoken zijn van gebreken, daarom ontstaan onvermijdelijk onaangename momenten in communicatie met wie dan ook, zelfs met de naaste persoon. Het irriteert mensen, veroorzaakt ongemak.
Voordelen veroorzaken geen afwijzing - integendeel, ze creëren een comfortabele situatie voor anderen, daarom worden ze als vanzelfsprekend beschouwd. Mensen zijn niet geneigd aandacht te schenken aan die eigenschappen van hun familieleden en vrienden die voor hen geschikt zijn.
Wanneer een persoon sterft, zijn er geen vervelende momenten, maar die aangename eigenschappen die hij bezat, blijven niet, en geliefden zijn tenslotte gewend aan hun manifestaties. Er ontstaat een leegte die zal irriteren en pijn doen - "plotseling" blijkt dat het goed was met een vader, broer of vriend, maar nu zal het niet zo zijn.
Iemand kan er bijvoorbeeld aan wennen dat een collega altijd een werkplek voor hem klaarmaakt, en het als vanzelfsprekend zal beschouwen zonder het te merken, maar tegelijkertijd zal hij zeker aandacht besteden aan een van zijn onaangename gewoontes. Maar na de begrafenis van zijn huisgenoot zal hij komen werken en ontdekken dat de werkplek nog niet klaar is… Niet altijd is het "gevoel van leegte" zo pragmatisch, maar het gaat altijd gepaard met het verlies van een familielid, vriend en zelfs kennis.
Geheugenbeschermingsmechanisme
De herinnering bewaart het beeld van de overledene, dat niet per ongeluk "licht" wordt genoemd. De menselijke psyche heeft een aantal afweermechanismen, waaronder het blokkeren van herinneringen die negatieve emoties veroorzaken.
Wanneer mensen zich overleden dierbaren herinneren, 'geeft het geheugen' meestal positieve momenten. Dat is de reden waarom de zoon zich niet herinnert hoe hij ruzie had met zijn moeder - hij herinnert zich hoe ze hem in de kindertijd streelde, hoe ze voor hem zorgde.
Door negatieve herinneringen aan de overledene te blokkeren en vooral plezierige episodes uit het verleden terug te halen, begint een persoon de overledene meer te waarderen dan tijdens het leven.
