Waarschijnlijk zijn velen bekend met de situatie waarin het kind bij weigering om iets te kopen, of alsof het helemaal opnieuw is, plotseling in de smerigste plas van de winkel valt en hartverscheurend begint te schreeuwen. Een menigte grootmoeders verzamelt zich daar en klaagt: "Wat een wrede moeder, ze heeft geen snoep voor de baby gekocht, ay-ay-ay!" Veel ouders voelen zich op zulke momenten schaamte en schuld en kopen liever wat ze willen voor hun kind, als hij maar zijn mond zou houden. Iemand grijpt gewoon de baby in zijn armen en vertrekt, alle gevallen vergetend. En iemand begint het kind publiekelijk uit te schelden. Hoe te handelen in dergelijke gevallen?
Baby driftbuien zijn een snelle manier om te krijgen wat je wilt. Ze beginnen op ongeveer 1, 5 jaar oud en kunnen doorgaan tot de adolescentie. Kinderen voelen zich heel goed bij hun ouders en zetten druk op hun meest pijnlijke punten, bijvoorbeeld schaamte.
De verlangens van jonge kinderen zijn spontaan: ik zie - ik wil. Vanwege een kleine woordenschat, maar ook vanwege het feit dat de moeder zelf de verlangens van het kind lange tijd heeft geraden (ze huilt, wat betekent dat ze wil eten of de luier nat is), een 2-3-jarige een oud kind kan een driftbui krijgen, alleen omdat de moeder zijn verlangen niet heeft geraden. En verlangens kunnen soms heel interessant zijn. Een moeder deed bijvoorbeeld boter in een mand en een kind kreeg een driftbui. Het bleek dat hij het zelf wilde doen. Maar mijn moeder raadde het niet.
Vanaf 1,5 jaar moet een kind worden geleerd om zijn wensen in woorden uit te drukken: "Ik kan niet raden wat je wilt, vertel het me alsjeblieft in woorden." Als het kind nog steeds niet weet hoe het moet praten, kan het goed wijzen op bijvoorbeeld sap of koekjes op tafel.
Voordat je naar de winkel gaat, moet je je plan aan de baby kenbaar maken, het voorbereiden, bijvoorbeeld: "We gaan nu met je mee naar de winkel. Daar kopen we melk, brood, boter en dan kun je zelf 2 sappen kiezen. Maar we gaan vandaag geen snoep en speelgoed kopen." Dankzij een dergelijke voorbereiding zal het kind hoogstwaarschijnlijk niet langer naar alle planken kijken, omdat we voor sap gaan!
Als er nog steeds hysterie is, moet je naar het niveau van het kind gaan, hurken en hem spiegelen, zijn gevoelens beschrijven: "Ik zie dat je erg overstuur bent en beledigd dat ik geen snoep voor je heb gekocht, maar ik kan nu niet doen. Zodra je klaar bent, kom naar me toe, ik zal medelijden met je hebben." Soms kan het even duren voordat een kind tot rust is gekomen. Laat hem huilen of boos worden, overstem zijn gevoelens niet.
Wanneer we de gevoelens en ervaringen beschrijven die het kind momenteel ervaart, laten we hem weten dat we hem begrijpen. En dit is zelfs voor peuters erg belangrijk. En als ze het zien, kalmeren ze snel genoeg.
