Oma's en opa's zijn een aparte kaste van alle familieleden die deelnemen aan de opvoeding en verzorging van het pasgeboren kind. Of het een probleem is voor nieuwe ouders of een hulp van onschatbare waarde blijft een open vraag en een eeuwig dilemma. Eén ding is zeker: het zou dwaas zijn om hun essentiële rol in de ontwikkeling en verzorging van een baby te ontkennen.
Dit is een hardnekkig feit, ondersteund door een voor de hand liggende waarheid:
1. Jonge moeders en vaders zijn vaak sterk afhankelijk van de oudere generatie, omdat ze nog steeds niet de volwaardige eenheid van de samenleving zijn die ze hebben gecreëerd, en hun kind in de meeste gevallen niet gepland wordt geboren, maar omdat "het gebeurde." Dienovereenkomstig, noch materieel noch moreel, zijn ze niet klaar om de nieuwgeboren aanvulling op de been te brengen, omdat ze noch hun eigen hoekje noch geld hebben, althans niet voor alles wat nodig is. Daarom komen alle financiële problemen soepel op het hoofd van dezelfde grootouders.
2. De absolute afwezigheid van enige vaardigheid in het omgaan met een baby wordt gecompenseerd door de vaardigheid van de eigen ouders.
3. De aanwezigheid van grootmoeders en grootvaders zorgt ervoor dat jonge jaren niet tevergeefs verloren gaan en stelt hen in staat om de kleine onder een veilige vleugel te gooien en "nuttig" tijd door te brengen, hun acties versterkend met de zin "we zijn nog jong, Ik wil een wandeling maken".
Maar ondanks dat zijn er nog steeds gezinnen die zich volledig verantwoordelijk voelen voor het leven, het lot, de gezondheid en de ontwikkeling van hun baby. Dit zijn voornamelijk intelligente jonge mensen die ten eerste proberen zo onafhankelijk mogelijk te zijn van hun ouders, en die duidelijk weten hoe ze hun erfgenaam moeten behandelen, en ten tweede. Hier brouwen er al veel problemen door de gelijktijdige deelname aan de opvoeding van kruimels, wat kan uitmonden in een echt conflict, of zelfs een oorlog.
