Er is niets mis met opvoedkundige verschillen van mening over opvoeden. Dit is een natuurlijke gang van zaken. Meestal kiezen we het opvoedingsmodel dat onze ouders gebruikten, of het tegenovergestelde, als we denken dat we verkeerd zijn opgevoed. Een andere slechte zaak is wanneer het kind zelf deelneemt aan het proces om de relatie tussen de ouders te verduidelijken.
Een typische situatie - het nageslacht gehoorzaamt niet aan de verzoeken van de moeder om het speelgoed te verwijderen of te gaan eten, en na lang overreding geeft de moeder het op. De vader die langskomt staat niet op en stelt het kind in een ultimatum dat hij zal moeten gehoorzamen. Maar mijn moeder heeft zich al overgegeven, en de kleine tiran voelt het. Vaak moet papa het kind zelfs op de bodem slaan om zijn zin te krijgen. Het kind begint te huilen en vindt troost bij zijn moeder. Als gevolg hiervan begint een verbale schermutseling tussen de ouders, wie van hen gelijk heeft en hoe het nageslacht goed kan worden opgevoed. Tegelijkertijd vergeten de echtgenoten dat het kind er nog steeds is.
Het is op dit moment dat een onbewust begrip in het hoofd van het kind komt welke ouder een 'goede politieman' is en wie een 'slechte'. Verder zal het kind zeker gebruik maken van de opgedane kennis, en met zijn verzoeken zal het altijd bij de "aardige" ouder komen.
Daarom mogen onderhandelingen over de opvoeding van een kind niet in zijn bijzijn plaatsvinden. En als de meningen van ouders dramatisch verschillen, moet je gewoon een compromis vinden, door polaire opvattingen te combineren en er het beste uit te halen. Voor een kind is het belangrijkste dat ouders consequent zijn in hun opvoeding. Dan zal hij duidelijk begrijpen hoe hij zich correct moet gedragen en wat u van hem verwacht.
Probeer het kind niet te veel te betuttelen, anders zal hij vanaf jonge leeftijd wennen aan meer aandacht en later zal hij er alles aan doen om het te krijgen. Dit geldt ook voor slecht gedrag. Het kind realiseert zich al snel dat rustig in de wieg liggen niet leidt tot constante aandacht van de ouders. Maar als je iets gooit, breekt of hard huilt, volgt er zeker een reactie.
Probeer daarnaast zo min mogelijk in de kinderzaken van uw geliefde kind te komen, als dit geen gevaar voor hem oplevert. Zie je dat het kind naar het speelgoed reikt, maar het niet bereikt? In plaats van het bij het eerste gesprek direct in de handen van kinderen te brengen, geef de baby de kans en de tijd om erachter te komen dat het mogelijk is om omhoog te kruipen en het speelgoed zelf te pakken. Moedig de onafhankelijkheid van kinderen aan en vergeet niet om uw kind te prijzen wanneer hij het verdient.
