Enkele jaren geleden bood de Franse regisseur Paul Larbre zijn nieuwe film "Houses on the same street" aan het publiek aan. Dit is een tweedelige foto waarin beide afleveringen hetzelfde verhaal vertellen, dezelfde gebeurtenissen laten zien, maar alles wat er gebeurt wordt vanuit verschillende gezichtspunten bekeken - mannelijk en vrouwelijk. De supertaak die de acteurs moesten spelen kwam neer op de ambivalente formule 'Mijn man bedriegen, mijn vrouw bedriegen'. Met andere woorden, gedurende de hele film was er de vraag of de ontrouw van "mijn" geslacht acceptabel is, en of "het tegenovergestelde" acceptabel is. Zoals je zou verwachten, zijn mannen toleranter ten opzichte van hun eigen ontrouw, maar voor vrouwen hebben ze bijna kuisheidsgordels in petto: dames mogen in geen geval vreemdgaan.
Verder werd, volgens het complot, de vraag gesteld: En waarom zou een echtgenoot het recht hebben op verraad, terwijl zijn legale helft zou moeten zijn als de vrouw van Caesar - buiten verdenking? Bovendien gaf geen van de mannen een min of meer begrijpelijk antwoord. Alleen niet erg begrijpelijke excuses zeggen: "de vrouw is de hoeder van de haard", of "Ik moet er zeker van zijn dat deze kinderen van mij zijn." Kortom, niet overtuigend. Vrouwen daarentegen hadden een iets andere mening over deze kwestie, ze maakten veel ruzie, probeerden ruzie te maken, maar de meesten waren het er niettemin over eens dat 'een vrouw niet vreemdgaat van een goede echtgenoot'. Dit is echter in Frankrijk … En zelfs dan - in de bioscoop …
In feite is niemand, zelfs het meest liefhebbende stel, immuun voor vreemdgaan. Immers, veel gevallen van ontrouw zijn alleen het gevolg van het feit dat een man in alle vrouwen een vrouw zoekt, en zij op haar beurt probeert alle mannen te vinden - in één. Ze wil dat haar man een slimme, atletische, empathische, artistieke, begripvolle, hardwerkende en sociale Marlon Brando is met DiCaprio-ogen en iemands charmante glimlach. Heel even versmelt dit geïdealiseerde wezen met de geliefde en wordt volledig met hem geïdentificeerd. Mee eens dat "openbaring" niet lang op zich laat wachten. En een man die in feite een relatie is aangegaan met iemand waarin, naar het hem lijkt, een deel van de Mooie Dame is, vindt nog steeds niet het hele beeld in zijn vrouw. Zijn passie doet hem veranderen, dat wil zeggen, "het paard zadelen" en opnieuw beginnen aan haar zoektocht.
Dan zal de man zich schuldig maken aan excuses dat hij zelf niet weet hoe het verraad van zijn vrouw had kunnen gebeuren, wat 'een soort van eclips' vond. Een vrouw, in een vergelijkbare situatie, zal ook haar ogen neerslaan en zeggen, "waarom heb ik mijn man bedrogen - niet anders, de demon verleidde." Maar dit alles zal pas volgen nadat het feit van verraad duidelijk wordt voor de partner. "Bekennen of niet bekennen" - de meeste echtgenoten hebben niet zo'n dilemma en zullen ook niet lijden. Zelfs gevangen in het bed van iemand anders, zullen ze tot het laatst ontkennen en met tientallen belachelijke en belachelijke excuses komen. En degenen die hun vrouw hebben bedrogen, ervaren integendeel vaak wroeging.
Als je je man (vrouw) een keer hebt bedrogen, per ongeluk of onder invloed van een onverwacht "stijgende" passie en niet langer naar een ontmoeting streeft, dan is het beter om gewoon … dit feit te vergeten. Een vluchtig fysiek verraad is immers een minuscuul in vergelijking met een psychologisch verraad. Nu, als je spirituele verbondenheid ervaart met het voorwerp van verraad, dat je in het huwelijk mist, als je elke minuut de gewenste stem wilt horen, als je hart zingt en je ziel zich verheugt wanneer je, gewoon hand in hand, 's avonds rondloopt stad - dan is alles veel serieuzer dan je eigenlijk aan het veranderen bent …
