De geschiedenis van de mensheid kent talloze voorbeelden van de strijd om de macht, waarbij ook het verhelderen van de relatie tussen gender-antipoden een belangrijke rol speelt. Het volstaat te herinneren aan het oude Griekenland met zijn diverse modellen van gemeenschaps- en staatsstructuur, waarin prioriteit werd gegeven aan ofwel het patriarchaat of het matriarchaat. Deze verduidelijkingen van de relatie zouden relevant kunnen blijven als het primitieve principe van fysieke overheersing niet had gezegevierd, waar in familierelaties uitsluitend de kracht van de spieren prevaleerde boven gratie en schoonheid.
In de context van een uitgebreide beschouwing van familierelaties, is het passend om de thematische volkswijsheid in herinnering te roepen, die zegt dat de man het hoofd is en de vrouw de nek. Dat wil zeggen, de vrouwelijke essentie in het traditionele epos wordt altijd niet geïdentificeerd met nederigheid en erkenning van de kracht van de sterken, maar met een eenvoudige overdracht van oppositie naar een subtieler niveau van motivatie voor acties. In dit geval worden belangrijke beslissingen genomen op basis van opportuniteit. En juist dit "doel" wordt gewoon dat intellectuele motief dat wordt gegenereerd door de zwakke helft van de mensheid.
Bovendien wordt het tot stand brengen van een evenwicht in familierelaties vaak geassocieerd met hun vervagingsfase, wanneer stabiliteit wordt vervangen door een eenvoudig gebrek aan grond voor meer verhitte confrontaties, die de echte parameter zijn van een gezonde relatie. Dat wil zeggen, de factor "vrede en liefde" in familierelaties, waar "stilte en genade" aanwezig is, is een directe indicatie dat echt gevoel volledig afwezig is in deze cel van de samenleving. Wat men ook mag zeggen, en genderconfrontatie in zijn natuurlijke essentie is gebaseerd op het regelmatig genereren van dergelijke toestanden, wanneer een andere kijk op dezelfde fenomenen en gebeurtenissen de accumulatie van spanning veroorzaakt.
Bovendien is de afwezigheid van dit soort spanning een welsprekende indicator van de kunstmatigheid, en niet de natuurlijkheid van familierelaties. Inderdaad, in dit geval kiest het ene gezinslid standaard de kant van het andere (opzettelijk of vanwege de zwakte van zijn eigen positie). Maar dan is er helemaal geen concept als "gelijke en wederzijds voordelige samenwerking", dat aan het hoofd staat van elke relatie. Het blijkt dat stilzwijgende instemming of regelmatige unanimiteit over alle kwesties van het leven samen direct de onwrikbare prioriteit van een van de echtgenoten aangeeft.
Maar het is voor niemand een geheim dat liefde zulke pijnlijke toestanden uitsluit wanneer de ene partner gehoorzaam de wil van de andere vervult, en daarmee zijn passieve rol in deze relaties bevestigt. Dan wordt het begrip 'gelijkheid' immers genivelleerd. Misschien door dit soort familiebanden ontstond er een regel wanneer de een liefheeft en de ander toestaat. Hier hebben we een perverse vorm van de hoogste zintuiglijke manifestatie.
Dus voor die paren die iets vermoeden, maar niet helemaal begrijpen wat er gebeurt, is het belangrijk om goed te letten op de toestand van "rust en stilte" in hun gezin. Een echt gezin, gevuld met liefde, zal nooit als een hypocriete en "bedachtzame" idylle zijn, waarin geen geschillen, gewelddadige verduidelijkingen van relaties, scènes van jaloezie en andere attributen van warme gevoelens zijn.
Alleen bij afwezigheid van de energie van de relatie (het formaat van de "dode batterij") is het mogelijk om een rusttoestand te hebben die gelijk is aan de dood. Overigens zijn alle sociale relaties direct gerelateerd aan dit principe (ophoping van spanning in confrontatie). En, gezien de aard van de andere seksen, is het vrij duidelijk dat de confrontatie tussen een man en een vrouw altijd en overal aanwezig moet zijn. In deze context is het belangrijk om te begrijpen dat passie als een manifestatie van deze confrontatie noodzakelijkerwijs aanwezig moet zijn in een liefdesaffaire.
